អ្នកស្រី លី វណ្ណៈ ជាអ្នករើសអេតចាយ ទទួលបានជំនួយទិញម៉ាស៊ីនដេរផលិតសម្ភារប្រើប្រាស់ជួយផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពគ្រួសារ។ យូរសុះ អាប់ឌុលរ៉ាស់ហ៊ីម
.jpg)
ភ្នំពេញ៖ ស្ថិតនៅភូមិព្រែកទាល់ ជិតអតីតទីចាក់សំរាមម្តុំស្ទឹងមានជ័យ អ្នកស្រី លី វណ្ណ: កំពុងញាប់ដៃកាត់ក្រណាត់មកផ្គុំដេរ ជាថ្នូរនឹងកម្រៃផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពគ្រួសារ ព្រោះតែកត្តាសុខភាព និងភារៈមើលថែកូនមិនអាចឲ្យស្ត្រីវ័យ ៣៩ ឆ្នាំរូបនេះ ទៅបម្រើការក្រៅផ្ទះ។
ស្ថិតនៅជាន់ក្រោមផ្ទះស៊ីម៉ងត៍ ផ្នែកខាងលើបិទបាំងបន្ទះឈើចាស់ៗ អ្នកម្ដាយកូន ២ រូបនេះយល់ថា ផ្ទះតូចនេះជាជម្រើសសមរម្យសម្រាប់ក្រុមគ្រួសារ ៥ នាក់ ដែលមានស្វាមីកូនៗ រួមទាំងប្អូនស្រីរបស់អ្នកស្រី។
ធ្វើការបណ្ដើរនិយាយបណ្ដើរ អ្នកស្រីរៀបរាប់ពីប្រវត្តិផ្ទាល់ខ្លួនប្រាប់ភ្នំពេញប៉ុស្ដិ៍ថា៖ «មុនពេលខ្ញុំរៀបការ ខ្ញុំមកពីគ្រួសារកម្សត់មួយដែលមានបងប្អូនរហូតដល់ ១០ នាក់ ប៉ុន្តែស្លាប់ម្នាក់ ហើយឪពុកម្តាយខ្ញុំគាត់បែកគ្នា ពួកយើងក៏ជួបការលំបាក និងខ្វះខាតច្រើន»។
ស្ត្រីមកពីស្រុកព្រៃវែងរូបនេះ បានសម្រេចស្វែងរកឱកាសការងាររោងចក្រកាត់ដេរនៅទីក្រុងភ្នំពេញ ជាទីដែលអ្នកស្រីបានជួបស្វាមី។
អ្នកស្រី វណ្ណៈ រៀបរាប់ថា៖ «ខ្ញុំបានរៀបការនៅឆ្នាំ ២០០៨ ហើយក៏បានចូលធ្វើការរោងចក្រ ដោយសារតែខ្ញុំមានបញ្ហាសុខភាពខ្សោយ ធ្វើការរោងចក្រអត់កើតក៏ឈប់ទៅ»។
ប្ដីប្រពន្ធអ្នកស្រីបានកសាងគ្រួសារ ដោយអាស្រ័យដំបូលបន្ទប់ជួលប្ដូរពី ១ កន្លែងទៅ ១ កន្លែងទៀត រហូតអ្នកស្រីបានមកដល់អតីតតំបន់ចាក់សំរាមស្ទឹងមានជ័យ។
អ្នកម្ដាយកូន ២ រូបនេះបានបន្តទៀតថា៖ «បន្ទាប់មកក៏រើមកនៅទីនេះ (ព្រែកទាល់) មានគេប្រាប់ថា រើសអេតចាយអ៊ីចឹងអាចរកបានចំណូលគួរសម។ ខ្ញុំក៏បានរើសអេតចាយជាមួយពួកគេដែរ ណាមួយក៏មិនសូវពិបាកដែរ បានតិចតួចចេះតែសន្សំទៅ»។
អ្នកស្រី វណ្ណៈ ដេរសំពត់ កាបូប ក្រណាត់អនាម័យ និងខោអាវរយ។ យូរសុះ អាប់ឌុលរ៉ាស់ហ៊ីម
អ្នកស្រីបន្តរើសអេតចាយ រហូតដល់កន្លែងចាក់សំរាមត្រូវបានប្ដូរទីតាំងថ្មីនៅឆ្នាំ ២០០៩ ក៏វិលមកអាជីពកាន់កន្រៃ្ត និងអំបោះជាថ្មី ក្រោមជំនួយរបស់ស្ត្រីបរទេសម្នាក់ជាគ្រិស្តសាសនិក។
ស្ត្រីដែលតស៊ូចិញ្ចឹមប្អូនរូបនេះបានប្រាប់ថា៖ «កន្លែងចាក់សំរាមថ្មី នៅឆ្ងាយពេក ខ្ញុំក៏ឈប់រើសអេតចាយ នៅផ្ទះមើលកូនតូច»។
អ្នកស្រីបញ្ជាក់ថា៖ «បន្ទាប់ពីបានមករស់នៅទីនេះ មានស្ត្រីបរទេសម្នាក់ដែលគាត់កាន់គ្រិស្ដសាសនា គេហៅគាត់ថា Tenya គាត់បានដឹងថា ខ្ញុំចេះកាត់ដេរ គាត់បានទិញម៉ាស៊ីនដេរ ម៉ាស៊ីនផុងឲ្យដល់ខ្ញុំ ព្រមទាំងជួយរកអតិថិជនឲ្យមកជួលខ្ញុំឲ្យដេរឲ្យទៀតផង»។
ទោះជាសប្បុរសជនបរទេសរូបនោះវិលបានត្រឡប់ទៅប្រទេសកំណើតវិញជាច្រើនឆ្នាំហើយក្តីក៏អ្នកស្រី វណ្ណៈ នៅតែមានការងារធ្វើជាប្រភពចំណូលរហូតមកសព្វថ្ងៃ។
អ្នកស្រីនិយាយថា៖ «ក្នុង ១ ខែ ខ្ញុំចំណាយច្រើនដែរ មួយចំណែកទៅលើកូនរៀនផង ថ្លៃម្ហូបផង ខ្ញុំចាយរិះថាំបំផុត ដូចជាម្ហូប ១ ពេលត្រូវចំណាយអស់ ១ ម៉ឺនរៀល ខ្ញុំលៃយ៉ាងណាឲ្យអស់ត្រឹមតែ ៥ ០០០ រៀល បើចាយទូលាយយើងចាយមិនគ្រាន់ទេ អ៊ីចឹងខ្ញុំត្រូវចំណាយប្រហែល ២៥០ ដុល្លារ ក្នុង ១ ខែ»។
អ្នកស្រីចំណាយច្រើនលើការសិក្សារបស់កូន ដែលកត្តានេះហើយនាំឲ្យអ្នកស្រីទទួលបានជម្រកស្នាក់នៅជាជំនួយពីអង្គការមូលនិធិកុមារកម្ពុជា និង World Housing។
ដើម្បីធានានូវអនាគតកុមារ និងសុវត្ថិភាពសហគមន៍ អង្គការទាំង ២ តម្រូវឲ្យបេក្ខភាពទទួលផ្ទះជាជម្រកអនុវត្តនូវលក្ខខណ្ឌ ៣ គឺ៖ បញ្ជូនកូនទៅសាលារៀន ចៀសវាងការប្រើហិង្សាបំពានសិទ្ធិ និងដាច់ខាតមិនឲ្យប្រើកុមារធ្វើការរកប្រាក់។
អតីតស្ដ្រីរើសអេតចាយរូបនេះមានលទ្ធភាពឲ្យកូនចូលរៀន។ រូបថត យូរសុះ អាប់ឌុលរ៉ាស់ហ៊ីម
គ្រួសារអ្នកស្រី វណ្ណៈ កូនស្រីអាយុ ៤ ឆ្នាំ កូនប្រុសអាយុ ៩ ឆ្នាំ និងប្អូនស្រីអាយុ ២២ ឆ្នាំ សុទ្ធតែត្រូវបានជំរុញឲ្យទៅសាលាក្រេបជញ្ជក់ចំណេះវិជ្ជានៅថ្នាក់មត្តេយ្យ ថ្នាក់ទី ៤ និងថ្នាក់ទី ១២។
អ្នកស្រីទទួលបានជំនួយពីអង្គការមូលនិធិកុមារកម្ពុជា បានផ្តល់ជាដីសម្រាប់សង់ផ្ទះ និងផ្តល់ការងារឲ្យស្វាមីអ្នកស្រី ព្រមទាំងឧបត្ថម្ភដល់ប្អូនស្រីបានសិក្សា។
ស្រ្តីមេផ្ទះ ធ្លាប់ដើររើសអេតចាយចិញ្ចឹមគ្រួសាររូបនេះ បន្តថា៖ «មុនពេលមករស់នៅទីនេះ ដែលជាដីអង្គការស្កុត ជួលឲ្យរស់នៅ ខ្ញុំជួលបន្ទប់គេ ដោយមានការចំណាយច្រើន»។
អ្នកស្រីបញ្ជាក់ថា៖ «ពេលនេះ អង្គការបានតភ្លើងឲ្យទៀត ហើយការចំណាយលើកន្លែងស្នាក់នៅក្នុង ១ ខែ ទាំងថ្លៃដី និងទឹកភ្លើង អាចចូល ១៥ ម៉ឺនរៀលដែរក្នុង ១ ខែ»។
សម្រាប់អ្នកស្រីការរស់នៅទីនេះមានភាពប្រសើរជាងមុនឆ្ងាយណាស់ បើធៀបនឹងផ្ទះជួលមុនៗ។
អ្នកស្រី វណ្ណៈ បានបង្ហាញអារម្មណ៍ថា៖ «សព្វថ្ងៃ ធូរទ្រូងជាងមុន ដោយកាលមុនឲ្យតែដាច់ខែ ដឹងតែគិតហើយថា មិនដឹងបានលុយឯណាមកបង់ថ្លៃផ្ទះគ្រប់ទេ។ ណាមួយយើងក៏មានអង្ករសម្រាប់ហូប ដោយសារប្អូនរៀននៅអង្គការស្កុត គាត់បានចែកអង្ករឲ្យ»។
ជារៀងរាល់ថ្ងៃ អ្នកស្រី វណ្ណៈ ត្រូវក្រោកពីម៉ោង ៤ កន្លះទៀបភ្លឺ រៀបចំផ្ទះ និងចម្អិនអាហារឲ្យសមាជិកគ្រួសារ មុនចាប់ផ្ដើមកិច្ចការចិញ្ចឹមជីវិតរហូតដល់ម៉ោងជាង ៨ យប់។
នៅក្នុង ១ ថ្ងៃ អ្នកស្រី លី វណ្ណៈ អាចដេរដល់ ២០ អាវ ដូចជាខោអាវរយ អាវចុងភៅ និងកាបូបបានប្រហែល ៧ ទៅ ៨ កាបូប។ ខោអាវរយ មួយអាចទទួលបាន ១ ២០០ រៀល ក្នុងអាវមួយ សំពត់មួយ ១ ៥០០ រៀល កាបូបមួយ ៤ ០០០ ទៅ ៨ ០០០ រៀល និងក្រណាត់អនាម័យស្ត្រីមួយ ២ ០០០។
ដៃរុញក្រណាត់ដេរលើម៉ាស៊ីន អ្នកស្រី វណ្ណៈ រំពឹងថា អង្គការបន្តសម្រាលបន្ទុក ដើម្បីសម្រេចគោលដៅឲ្យកូនរៀនចប់។
អ្នកស្រីបញ្ជាក់ថា៖ «ក្តីបំណងធំបំផុត ចង់ឲ្យកូនរៀនចប់ថ្នាក់ និងប្អូនរៀនចប់ មានការងារធ្វើគ្រប់គ្នា ព្រោះខ្ញុំមិនមានអ្វីចែកឲ្យពួកគេនោះទេ»៕
