លោក ឈិន សាវហួ កើតជំងឺវង្វេងអំឡុងពេលធ្វើបទសម្ភាសក្នុងផ្ទះនៅទីក្រុងប៉េកាំង។ AFP
.jpg)
ក្រុងប៉េកាំង៖ ពេលលោក ឈិន សាវហួ បានបាត់ខ្លួនលើកដំបូង និងត្រូវបានប៉ូលិសរកឃើញ ក្រុមគ្រួសាររបស់បុរសវ័យ ៦៨ឆ្នាំរូបនេះ លែងមានការបារម្ភអ្វីទៀត។ ប៉ុន្តែនៅពេលលោកបាត់ខ្លួនជាលើកទីពីរ ពួកគេបានដឹងថា លោកច្បាស់ជាមានបញ្ហា។ ប៉ុន្តែវាយឺតពេលទៅហើយ។
កូនស្រីរបស់លោកឈ្មោះ ឈិន យួនយួន បានពន្យល់ថា៖ «យើងមើលមិនដឹងពីរោគសញ្ញាដំបូងៗ។ អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ ម្ដាយរបស់យើងបានត្អួញត្អែថា ប៉ានៅធ្មឹងៗ តែយើងមិនអាចវាយតម្លៃបានទេ ពីព្រោះយើងមិនបានរស់នៅជាមួយគាត់យូរហើយ»។
វេជ្ជបណ្ឌិត បានរកឃើញថាលោក ឈិន កើតជំងឺភ្លេចភ្លាំង ដែលអាការទូទៅនៃជំងឺវង្វេង ដែលមនុស្សរងផលប៉ះពាល់ចំពោះញាណដឹង រួមទាំង បញ្ហានៃការចងចាំ ដែលទាមទារឱ្យមានការថែទាំជាប្រចាំ។
មនុស្សប្រមាណ ១០លាននាក់បានកើតនូវជំងឺខួរក្បាលក្នុងប្រទេសចិន ដែលស្មើនិងមួយភាគបួនក្នុងអត្រាទូទាំងពិភពលោក។
លោក វៃ សួឆាវ ជាអ្នកជំនាញផ្នែកប្រសាទសាស្ដ្រ មកពីសកលវិទ្យាល័យវេជ្ជសាស្ដ្រ ហ្គ័ងដុង បាននិយាយថា៖ «គ្មានបញ្ហាសុខភាពណាដែលជះឥទ្ធិពលលំបាកដូចជំងឺភ្លេចភ្លាំងនេះក្នុងសង្គមចិនឡើយ»។
ក្រុមអ្នកស្ម័គ្រប្រើរូបភាពសាកសួរអ្នកដំណើរ ស្វែងរកតម្រុយបាត់ខ្លួនរបស់លោក ឈិន។ AFP
លោក ឈិន មានកាយសម្បទាធម្មតា និងមានការចងចាំល្អ កាលពីមួយទសវត្សរ៍មុន។ អ្វីដែលគួរឱ្យកត់សម្គាល់ គឺនៅពេលលោកនិយាយអំពីហេតុការណ៍កើតឡើងពីអតីត ជំនួសឱ្យអ្វីដែលកំពុងកើតឡើងនាពេលបច្ចុប្បន្ន។
លោកបានប្រាប់ AFP ដោយសំដៅលើការប្រគំតន្ដ្រីមួយនៅភាគកណ្ដាលក្រុងវូហាន កាលពីទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៩៦០ ថា៖ «លោកប្រធាន ម៉ៅ បានចូលរួមក្នុងការសម្ដែងរបស់យើងមួយ»។
នៅពេលលោកបាត់ខ្លួន ក្រុមគ្រួសារត្រូវពឹងអាស្រ័យលើក្រុមអ្នកស្ម័គ្រចិត្ដ ដែលជួយស្វែងរកជនចាស់ជរា។ មនុស្សជាងច្រើននាក់ រួមទាំង មន្ដ្រីស៊ីវិល គ្រូបង្រៀនចូលនិវត្ដន៍ និងមេផ្ទះ បាននាំគ្នាទៅដល់កន្លែង ដែលលោក ឈិន ត្រូវបានប្រទះឃើញចុងក្រោយ និងជួយប៉ូលិសអង្គុយមើលវីដេអូកាមេរ៉ាសុវត្ថិភាពដើម្បីរកតម្រុយដែលលោកអាចទៅដល់។
ក្រុមការងារបាននិយាយថា ពួកគេបានជួយរកអ្នកជំងឺភ្លេចភ្លាំងប្រមាណ ៣០០ នាក់ តាំងពីឆ្នាំ ២០១៦។
លោកស៊ូ សៀវ ប្រធានមជ្ឈមណ្ឌលសេវាកម្មសង្គ្រោះបន្ទាន់ប៉េកាំង ហ្ស៊ីយួន បាននិយាយថា៖ «យើងទទួលការហៅទូរស័ព្ទស្ទើរតែរៀងរាល់ថ្ងៃអំពីការបាត់ខ្លួនរបស់ឪពុកម្ដាយកើតជំងឺភ្លេចភ្លាំងពីគ្រួសារនានាទូទាំងប្រទេស»៕ AFP/HR
ក្រុមអ្នកស្ម័គ្រនាំគ្នាមើលវីដេអូកាមេរ៉ាសុវត្ថិភាព ដើម្បីស្វែងរកតម្រុយលោក ឈិន ទៅដល់។ AFP
