ក្រុងកូប៉ិនហាក៖ នៅ «បណ្ណាល័យមនុស្ស» ភ្ញៀវអាចខ្ចីមនុស្ស ដើម្បីថ្លាថ្លែងប្រាប់អ្នកអំពីរឿងរ៉ាវជីវិតរបស់ពួកគេបាន។ នេះជាគំនិតផ្ដើមដំបូងពីប្រទេសដាណឺម៉ាក ដែលបង្កើតឡើងប្រឆាំងនឹងបុរេវិនិច្ឆ័យ ហើយផ្សព្វផ្សាយសារនេះទៅកាន់ពិភពលោក។
នៅបណ្ណាល័យមនុស្ស អ៊ីបេន ជនរងគ្រោះពីអំពើរំលោភបំពានផ្លូវភេទ ដែលមានវិបត្ដិផ្លូវចិត្ដដ៏ស្ងប់ស្ងាត់ម្នាក់ ក្នុងវ័យ ៤៦ឆ្នាំ។ ដោយសុំមិនប្រាប់ឈ្មោះត្រកូល អ៊ីបេ គឺជា «មនុស្សសៀវភៅ» ម្នាក់ក្នុងចំណោម ៨នាក់ ដែលភ្ញៀវបណ្ណាល័យអាចខ្ចី អំឡុងពេលសិសិររដូវឆ្នាំនេះនៅទីក្រុងកូប៉ិនហាក។
សម្រាប់រយៈពេល ៣០នាទី លោកអ្នកអាចសាកសួរគ្រប់រឿងរ៉ាងដែលចង់ដឹង មិនថាជាការសន្ទនាតទល់ និងជាក្រុមតូចៗ។
លោក រ៉ុននី អាបេហ្គេល ជាអ្នកផ្ដួចផ្ដើមលើកទឹកចិត្ដការនិយាយស្ដីនេះ បានពន្យល់ថា៖ «បណ្ណាល័យមនុស្ស ជាកន្លែងដ៏មានសុវត្ថិភាពដែលយើងអាចស្វែងយល់ពីរឿងរ៉ាវផ្សេងៗ និងផ្សាភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងជាមួយដែលយើងមិនធ្លាប់ជួបពីមុន និងក្រើនរំឭកខ្លួនពីទម្លាប់តែវាយតម្លៃមនុស្សសម្បកក្រៅ»។
លោកបានបង្កើតបណ្ណាល័យរស់ក្នុងឆ្នាំ២០០០ ក្នុងពេលមានមហោស្រពតន្ដ្រី Roskilde និងបានបន្ដបង្កើតអង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាលមួយ។ គំនិតនេះបានរីកសាយភាពទៅដល់ជាង ៧០ប្រទេស។
លោក អាបេហ្គេល បាននិយាយថា៖ «ការអានដ៏ពិតប្រាកដគឺជាការសន្ទនាគ្នានេះឯង»។
ក្នុងករណីភាគច្រើន ការសន្ទនាកើតឡើងយ៉ាងរលូន រមែងត្រូវបានរៀបចំឡើងនៅក្នុងបរិស្ថានដ៏ស្ងប់ស្ងាត់ ដូចបណ្ដាក្នុងបណ្ណាល័យទីក្រុងទូទៅ ឬជាបន្ទប់ប្រជុំ នៅក្នុងសួនច្បារនៃបរិវេណបណ្ណាល័យមនុស្ស។
លោក Anders Fransen អាយុ ៣៦ឆ្នាំ ជាសៀវភៅពិការភ្នែក និងថ្លង់ បាននិយាយថា៖ «ជួនកាល ចូលចិត្ដសួរច្រើនសំណួរ ហើយការធ្វើសន្ទនាប្រព្រឹត្ដិទៅយ៉ាងរលូន។ ប៉ុន្ដែពេលខ្លះ ខ្ញុំប្រហែលជាត្រូវពន្យល់ប្រាប់ពួកគេឱ្យបានក្បោះក្បាយបន្ដិច ដោយសួរសំណួរជំនួសប្រិយមិត្ដ ឬសួរសំណួរថ្មីៗទៀត»។
លោក Fransen បាននិយាយថា លោកមានមោទនភាពបានជួយអ្នកដទៃអភិវឌ្ឍអំពីរបៀបនៃការគិតអំពីជនពិការ។
អ្នកខ្ចីក៏ត្រឡប់ទៅវិញជាមួយបទពិសោធល្អៗជាច្រើនផងដែឬ។ ថ្មីៗនេះ លោកត្រូវបានអ្នកអានម្នាក់ទាក់ទងមក ដែលបានខ្ចីសៀវភៅមនុស្សក្នុងឆ្នាំ២០០៤។
លោកបានបន្ដថា៖ «គាត់ស្ដាប់យើងនិយាយអំពីផលប៉ះពាល់លើទស្សនៈមូស្លីម ហើយគាត់បានប្រើព័ត៌មាននេះក្នុងរយៈពេល ១៧ឆ្នាំក្រោយ។ ដូច្នេះ វាបានផ្ដល់អត្ថប្រយោជ៍ទៅដល់សហគមន៍ រួមទាំងរូបគាត់ និងអ្នកមកពីសហគមន៍មូស្លីមផងដែរ»៕ AFP/HR