សៀមរាបៈ ជាមួយសាវតារកើតក្នុងត្រកូលអ្នកជួសជុលប្រាសាទបុរាណខ្មែរ តាំងពីជីតាបន្តរហូតដល់ឪពុកបង្កើត លោក អិក អៀម បានដាក់ក្ដីស្រឡាញ់ និងមោទនភាព ក្នុងការបំពេញការងារជំនាញបន្ត៣ជំនាន់ ទោះជាប្រាក់ចំណូល ដែលលោកទទួលបានមិនជាច្រើនក្ដី។
ស្ថិតក្នុងវ័យ ៦២ ឆ្នាំ លោក អៀម មានកំណើតកើតជានៅភូមិគោកបេង សង្កាត់គោកចក ក្រុងសៀមរាប និងត្រូវបានជម្លៀសពីភូមិកំណើតក្នុងរបបខ្មែរក្រហម។
លោកបានរំឭកប្រាប់ថា៖ «កាលពីសម័យប៉ុលពត ខ្ញុំនៅជាកុមារចល័តចេញពីភូមិកំណើត។ ខ្ញុំទៅនៅស្រុកជីក្រែង ដល់បែកបានត្រឡប់មកស្រុកវិញ»។
អ្នកជួសជុលប្រាសាទរូបនេះបានឱ្យដឹងទៀតថា៖ «កាលនោះចប់ពីអាពតមកស្រុកវិញ ក៏កំព្រាអត់មានឪពុក អត់បានរៀនសូត្រអីទេ នៅតែធ្វើស្រែចម្ការចិញ្ចឹមប្រពន្ធកូន»។
វិលមកភូមិកំណើតវិញ លោក អៀម បានរៀបការក្នុងឆ្នាំ ១៩៨៦ ដោយមានកូនស្រី ២ នាក់ និងកូនប្រុស ៤ នាក់។ បន្ទាប់ពីការងារធ្វើស្រែចម្ការចិញ្ចឹមជីវិត លោកបានធ្វើការងារសំណង់នៅព្រលានយន្តហោះ មុននឹងចាប់ផ្ដើមធ្វើការងារជួសជុលប្រាសាទនៅឆ្នាំ ១៩៩៩។
លោក អៀម បានប្រាប់ ភ្នំពេញ ប៉ុស្ដិ៍ថា៖ «ប្រាសាទដំបូងគេដែលខ្ញុំបានចូលរួមការងារជួសជុល គឺប្រាសាទបាពួន ដែលមានរយៈពេលជួសជុលជាង ១៥ ឆ្នាំ»។
ការវិវឌ្ឍខ្លួនពីអាជីពធ្វើសំណង់ មកជួសជុលប្រាសាទបុរាណនេះ ធ្វើឱ្យលោកមានមោទនភាពដែលបានបំពេញការងារអភិរក្សមរតកស្ថាបត្យកម្មពីបុព្វបុរសខ្មែរ ក៏ដូចជាបន្តជំនាញពីជីតាឈ្មោះ អ៊ីវ និងលោកឪពុកឈ្មោះ អ៊ីវ អិក។
អ្នកជួសជុលប្រាសាទវ័យ ៦០ ប្លាយរូបនេះបានបន្តថា៖ «ខ្ញុំធ្វើតពីឪពុកខ្ញុំ ហើយតាខ្ញុំគាត់ធ្វើមុនឪពុកខ្ញុំទៅទៀត តាខ្ញុំគាត់ធ្វើតាំងពីសម័យអាណានិគមបារាំង ហើយបានឪពុកខ្ញុំគាត់ធ្វើពីឆ្នាំ ១៩៦០ តមកដល់ឆ្នាំ ១៩៧១ ឈប់កាលហ្នឹងសង្គ្រាម»។
ប្រវត្តិជីតាជួសជុលប្រាសាទកាលពីសម័យអាណានិគមនិយមបារាំង ត្រូវបានឪពុករបស់លោក អៀម តំណាលប្រាប់លោក។ កាលពីកុមារភាព លោកក៏ដិតដាមនឹងទិដ្ឋភាពលោកឪពុករៀបចំ ប្រដាប់ប្រដាធ្វើដំណើរទៅជួសជុលប្រាសាទ រួមទាំងលានជល់ដំរី ដែលត្រូវបានកសាងនៅចុងសតវត្សទី១២ ដោយព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី៧។
លោក អៀម បានរំឭកប្រាប់ថា៖ «ខ្ញុំតាមទៅមើល បានឃើញគាត់ដាប់ គាត់រៀប។ ខ្ញុំនៅតូច កាលនោះឪពុកខ្ញុំគាត់ជួសជុលនៅលានជល់ដំរី នៅកន្លែងសេះក្បាល៥»។
ដោយវ័យនៅក្មេងខ្ចី លោកមិនបានរៀនជំនាញនេះពីឪពុកបង្កើតទេ។ លោកទទួលបានចំណេះដឹងជួសជុលប្រាសាទបុរាណពីអ្នកជំនាញបារាំង និងបន្តសម្រួចជំនាញតាមរយៈពិសោធន៍អនុវត្តជាច្រើនឆ្នាំ។
លោកថា៖ «ខ្ញុំរៀនកិច្ចការបច្ចេកទេសជួសជុល ខ្ញុំរៀនមកពីអ្នកជំនាញបារាំង រៀនខាងបច្ចេកទេសខាងរៀប ខាងបូកថ្ម បន្ទាប់មកបានមានខាងនិស្សិតយើងគាត់ជំនាញខាងរក ខាងរៀប។ ខ្ញុំដាប់រៀបផង ដាប់ក្បាច់ផង»។
បច្ចុប្បន្នលោក អៀម កំពុងជួសជុលប្រាសាទតានៃ ហ៊ុមព័ទ្ធដោយព្រៃព្រឹក្សា។ នៅថ្ងៃបំពេញការងារ លោកនាំយកនូវសម្ភារ ញញួរតូចធំ ពន្លាក និងឧបរកណ៍ឆ្លាក់ក្បាច់ ធ្វើដំណើរតាមម៉ូតូទៅកាន់បរិវេណប្រាសាទ។
លោកបាននិយាយថា៖ «សព្វថ្ងៃខាងនេះអត់ភ្លៀងទេ ជាង ១ ខែហើយ។ ប្រសិនបើមានភ្លៀងអី គេសម្រាកហ្មងអត់ធ្វើការទេ ហើយពេលរាំងភ្លៀងគេធ្វើទៀត។ ប្រសិនបើកន្លែងណាមានតង់អីស្រួលបួល គេបន្តធ្វើបាន»។
អ្នកជំនាញជួសជុលប្រាសាទរូបនេះលើកឡើងថា បច្ចេកទេសជួសជុលខុសគ្នាពីជំនាន់ជីតា ជំនាន់ឪពុក និងជំនាន់របស់លោក។
លោក អៀម លើកឡើងថា៖ «បច្ចេកទេសយើងសព្វថ្ងៃវារីកចម្រើន។ ដល់យើងធ្វើទៅ បទពិសោធច្រើនទៅ វាចេះតែរីកចម្រើន ធ្វើទៅវាចេះតែលឿន លឿនជាងមុន»។
លោកបន្តថា៖ «កាលពួកខ្ញុំទៅជួសជុលនៅអង្គរតូច ជួសជុលតាំងពីមុខប្រាសាទ មុខសសរកណ្ដាលទៅលិច ហើយទៅត្បូង ប្រហែលពាក់កណ្ដាលខែ ១១ ដល់ពាក់កណ្ដាលខែ ៥ រួចបាត់។ យើងរុញសុទ្ធតែថ្មធំៗមានចម្លាក់ ទម្ងន់ដល់ ៥ តោន ៣-៤ផ្ទាំង»។
ទោះជាបច្ចេកវិទ្យាទំនើប ក៏កិច្ចការជួសជុលប្រាសាទនៅតែទាមទារកម្លាំងមនុស្ស ដោយសារតែបិរវេណក្នុងប្រាសាទមិនអាចអនុវត្តការប្រើគ្រឿងចក្របានទេ។
លោក អៀម ពន្យល់ថា៖ «យើងជួសជុលអង្គរអត់មានម៉ាស៊ីនអីទៅដល់ទេ ប្រើតែកម្លាំងដូចជានៅបរិវេណកំពូលអង្គរ។ ប្រសិនបើនៅបរិវេណខាងក្រៅយើងអាចប្រើអាគ្រុយលើក ប្រើអាក្រែនស្ទូច។
មិនខុសពីជំនាន់ជីតា និងឪពុកលោកនោះទេ ភាពម៉ត់ចត់ និងអំណត់អត់ធ្មត់នៅតែដើរតួនាទីសំខាន់ក្នុងកិច្ចការជួសជុលប្រាសាទបុរាណ។
លោកនិយាយថា៖ «កិច្ចការជួសជុលគឺវាលំបាកណាស់ មិនស្រួលទេ យើងធ្វើត្រូវមើលលំនាំចាស់របស់ប្រាសាទ មើលក្បាច់ មើលលំនាំក្បាច់គេដាប់ យើងត្រូវមើលទាំងអស់។ ប្រសិនបើយើងនិយាយឱ្យខ្លីប្រៀបដូចចានបែកអ៊ីចឹង យើងត្រូវផ្គុំវិញឱ្យដូចដើម ដូចសសរពេជ្រ ១ ដើម ២ ដើម [នៅប្រាសាទតានៃ] ប្រើពេលដាប់ឆ្លាក់ ១ ខែកន្លះ»។
ជាង២ទសវត្សរ៍ លោក អិក អៀម បានចំណាយពេលជួសជុលប្រាសាទបុរាណជាច្រើនរួមមាន ប្រាសាទបាពួន រយៈពេល ១៥ ឆ្នាំ ប្រាសាទតាព្រហ្ម ៥ ឆ្នាំ ប្រាសាទបន្ទាយឆ្មារ ស្រះស្រង់ ជួសជុលប្រាសាទអង្គរវត្ត ប្រាសាទមេបុណ្យខាងលិច ១ ឆ្នាំ និងប្រាសាទតានៃ។
លោក អៀម បានរៀបរាប់ថា៖ «ខ្ញុំបានទៅជួយជុលប្រាសាទបន្ទាយឆ្មារ ១ ឆ្នាំ កាលហ្នឹងទៅបង្ហាត់គេទៀត។ ឥឡូវនៅបន្ទាយឆ្មារគេមានជាងដែលខ្ញុំបង្ហាត់ចេះអស់ហើយ គេអាចធ្វើការជួសជុលប្រាសាទបាន បន្ទាប់មកប្រាសាទស្រះស្រង់កាត់ក្បាច់ខ្នងនាគអីរួចអស់ បានខ្ញុំចូលទៅអង្គរតូច រួចមកប្រាសាទព្រហ្មកិល និងមកប្រាសាទតានៃឥឡូវនេះ»។
ចំណូលពីកិច្ចការប្រចាំថ្ងៃមិនច្រើនទេ តែលោកនៅតែបន្តកិច្ចការជួសជុលប្រាសាទដោយឆន្ទៈចង់ឱ្យប្រាសាទបុរាណគង់វង្សដល់ក្មេងជំនាន់ក្រោយ។
លោកនិយាយថា៖ «ចំណូលតិចទេសព្វថ្ងៃ តម្លៃទំនិញសេដ្ឋកិច្ចចេះតែឡើងខ្ពស់ ដល់ប្រាក់ខែយើងនៅដដែល។ ខ្ញុំសព្វថ្ងៃហ្នឹងចំណូលគិតជាប្រាក់ថ្ងៃ ព្រោះខ្ញុំដើរធ្វើចល័ត ប្រាក់ចំណូលបន្តិចបន្តួច»។
លោក អៀម មានជំងឺបេះដូងយូរៗធ្វើទុក្ខម្ដងហើយលោកទទួលស្គាល់ថា សុខភាពលោកក៏ចុះខ្សោយបន្តិចដែរ។ ទោះជាយ៉ាងណាក្ដីក៏លោកមិនបោះបង់ចោលជំនាញជួសជុលប្រាសាទ ដែលកម្រមានមនុស្សចង់រៀន និងអនុវត្តណាស់ សូម្បីតែកូនៗទាំង៦ នាក់របស់លោក ដែលបម្រើការក្នុងវិស័យទេសចរណ៍ សំណង់ និងខ្លះទៀតកំពុងសិក្សា។
លោកនិយាយថា៖ «ស៊េរីចេះដាប់ដូចខ្ញុំមានតិចណាស់ គេអត់មានចំណាប់អារម្មណ៍។ អ្នកខ្លះគេធ្វើគិតតែប្រាក់ខែ សម្រាប់ខ្ញុំ ខ្ញុំធ្វើដោយការស្រឡាញ់ ដោយការតាំងចិត្ត អ៊ីចឹងចេះតែខំ ចេះតែព្យាយាមទៅ»។
សព្វថ្ងៃ លោក អៀម ធ្វើការងារបណ្ដើរ បង្រៀនអ្នកដែលធ្វើការនៅប្រាសាទជាមួយគ្នាបណ្ដើរ ដោយពន្យល់ណែនាំ និងគូសបង្ហាញទម្រង់ត្រូវស្ដារជួសជុលផង។
លោក អៀម និយាយថា៖« ខ្ញុំបណ្ដុះបានច្រើនដែរ បើគ្រាន់តែគិតនៅបន្ទាយឆ្មារនោះ ៧៣ នាក់។ ខ្ញុំវាស់ ខ្ញុំស្ទង់ ខ្ញុំគូរឱ្យទៀតមុននឹងដាប់ ឱ្យគេធ្វើ។ ធ្វើអ៊ីចឹងវារីកចម្រើនលឿន ដល់យើងធ្វើឱ្យច្បាស់លាស់លម្អិតអ៊ីចឹង ធ្វើទៅវាលឿន រៀនក៏ឆាប់យល់។
លោកក៏ចង់ផ្ដាំផ្ញើក្មេងជំនាន់ក្រោយឱ្យងាកមកចូលរួមកិច្ចការអភិរក្សជួសជុលប្រាសាទបុរាណ ដើម្បីឱ្យ ស្ថាបត្យកម្មអច្ឆរិយនេះបន្តល្បីល្បាញពេញពិភពលោកយូរអង្វែង។
លោក អៀម លើកឡើងថា៖ «ការងារនេះទោះបីជាបានប្រាក់តិចតែយើងបានបុណ្យច្រើន។ យើងបានកសាងប្រាសាទមួយៗគឺថា វាអត់មែន ១ ជំនាន់ ២ ជំនាន់ខូចនោះទេ។ ប្រាសាទគឺទុកតកូនតចៅដល់ទួតលួតលាយើងច្រើនណាស់»៕