ខ្ញុំជាអ្នកថតរូបអាជីពវ័យក្មេងម្នាក់ពេលដែលឈានជើងចូលការិយាល័យកាសែត ភ្នំពេញ ប៉ុស្តិ៍ ក្នុងឆ្នាំ ២០០៥។
ការងាររបស់ខ្ញុំបានប្រមូលផ្ដុំរូបថតពីកសិដ្ឋានប៉ារបស់ខ្ញុំនៅក្នុងប្រទេសអូស្ត្រាលី សេចក្ដីពិពណ៌នាអំពីរូបភាពពីស្ទូឌីយោនោះខ្ញុំបានធ្វើការដោយតក់ក្រហល់ ដោយជ្រើសរើសរូបភាពដែលមានពីទូទាំងពិភពលោកក្នុងអំឡុងពេល ៤ ឬ ៥ ឆ្នាំចុងក្រោយដែលជាអ្នកថតរូបដូចជាក្រុមល្បាតនាវា។
យ៉ាងណាក៏ដោយ រូបភាពទាំងនោះវាគ្រប់គ្រាន់គួរសមក្នុងការដាក់ពិន្ទុ ដល់ការងារជាយថាហេតុនៅក្នុងក្រុមអ្នកសារព័ត៌មាន នៅក្នុងបន្ទប់ព័ត៌មាន ដែលត្រូវបានចាត់តាំងជាលើកដំបូងក្នុងការងារជាអ្នកថតរូបអាជីពដែលគ្មានស្ថាប័ន ឬក្រុមហ៊ុន ខ្ញុំដើរតត្រុកចុះតត្រុកឡើងថតរូបក្មេងរាំតាមផ្លូវ និងអណ្ដើកចម្លែកនៅក្នុងវត្ត។
ក្តីសុបិនរបស់ខ្ញុំគឺធ្វើអ្វីឱ្យមានភាពខុសប្លែកពីគេក្នុងពិភពលោក ហើយខ្ញុំបានមើលឃើញថា វិជ្ជាជីវៈសារព័ត៌មានជាឱកាសសម្រាប់ខ្ញុំក្នុងការប្រើជំនាញរបស់ខ្ញុំដើម្បីលាតត្រដាងនូវអ្វីដែលខុស ប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងការរើសអើង ការយល់ច្រឡំ និងការធ្វើពិធីឱ្យប្លែកពីគ្នា។
ព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជាគឺជាផ្ទះទី ២ របស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានធ្វើជាអ្នកស្ម័គ្រចិត្តនៅទីនោះ (កម្ពុជា) នៅពេលដែលខ្ញុំនៅក្មេង និងត្រង់។ នៅពេលនេះខ្ញុំសង្ឃឹមថា ខ្ញុំនឹងត្រឡប់មកកម្ពុជាវិញជាមួយអ្វីបន្ថែមដល់ខ្ញុំជាច្រើនទៀត។
នៅពេលនោះ ការិយាល័យព័ត៌មាននៃគេហដ្ឋានដែលមានបន្ទប់ខ្វាត់ខ្វែង រាត់រាយ នោះគឺជាផ្ទះលោក ម៉ៃឃើល ហេ ដែលជាស្ថាបនិក និងជាអ្នកគ្រប់គ្រងការីនិពន្ធបរទេស។ ខ្ញុំទទួលស្គាល់ថា នៅពេលដំបូង ភាពគំរោះគំរើយខាងក្រៅរបស់លោកបានធ្វើឱ្យខ្ញុំភ័យតក់ស្លុត។ ប៉ុន្តែឆ្លងកាត់ពេលវេលាជាច្រើនឆ្នាំនៅកាសែតភ្នំពេញ-ប៉ុស្តិ៍ ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមកោតសរសើរគាត់យ៉ាងខ្លាំង ទាំងក្នុងនាមជាមិត្តម្នាក់ និង ជាមនុស្សម្នាក់នៅកម្ពុជា ត្រូវបានចាត់ទុកជាអ្នកបង្កើតមូលដ្ឋាននៃប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយដ៏រឹងមាំ។
ក្នុងរយៈពេលតែប៉ុន្មានសប្តាហ៍ខ្ញុំមិនត្រឹមតែជាអ្នកថតរូបប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមសរសេរព័ត៌មានដោយផ្ទាល់ ដោយមានការបង្ហាត់បង្រៀន និងការជំរុញលើកទឹកចិត្តពីប្រធានការីនិពន្ធលោក ឆាល ម៉ាដើវីដ (Charles McDermid) លោកស្រី ស៊ូសានផុសវ៉ៃ (Susan Postlewaite) និង លោក សេត មិសន័រ (Seth Meixner)។ នៅទីបំផុតខ្ញុំបានធ្វើឱ្យខ្លួនឯងក្លាយទៅជាអ្នកនិពន្ធរូបថត និងដឹកនាំក្រុមអ្នកថតរូបបានល្អបំផុតនៅក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញ (ទោះបីយ៉ាងណាខ្ញុំអាចមានភាពលម្អៀងបន្តិចបន្តួចលើប្រធានបទនៃរូបថតនោះ!)។
ក្រៅពីជាអ្នកថតរូបដ៏អស្ចារ្យម្នាក់ ខ្ញុំមានឯកសិទ្ធិធ្វើការជាមួយអ្នកយកព័ត៌មានបរទេសដ៏អស្ចារ្យមួយចំនួន។ ខ្ញុំនៅមានមិត្តជាច្រើនរហូតដល់សព្វថ្ងៃនេះ ប៉ុន្តែការបំផុសគំនិតដ៏ធំបំផុតមកឱ្យខ្ញុំគឺជាមិត្តរួមការងារជនជាតិខ្មែរដែលបានបង្រៀនខ្ញុំពីអ្វីដែលជាវិជ្ជាជីវៈសារព័ត៌មានពិតប្រាកដ។
បច្ចេកទេសនៃការធ្វើសម្ភាសន៍របស់ខ្ញុំបានរីកចម្រើនតាមការឃ្លាំមើល លោក សំ រិទ្ធ ដែលលោកតែងតែមានឥរិយាបថក្នុងការផ្តល់ឱ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាមានភាពងាយស្រួល។ អ្នកនៅរស់រានមានជីវិតត្រូវបានលើករឿងផ្ទាល់ខ្លួនមកនិយាយ ខណៈដែលអ្នកផ្សេងទៀតមិនយល់ថា ពួកគេស្ថិតនៅក្នុងសភាពគ្រោះថ្នាក់នៅក្នុងតំបន់ក្តៅ ដែលត្រូវបានដាក់សំណួរខ្លាំងទៅកាន់សន្តិសុខដើម្បីឈ្លេចយកចម្លើយ។
លោក វង្ស សុខេង អ្នកមានជំនាញក្នុងបណ្ដាការងារលើសលប់ ប៉ុន្តែខ្ញុំចូលចិត្តធ្វើការជាមួយលោក ជាង សុខា (កាលគាត់នៅមានជីវិត) ជាពិសេសក្នុងពេលចុះទៅកាន់តំបន់ដែលមានកើតហេតុ នៅក្នុងប្រទេស យើងយកព័ត៌មាន និងសរសេររួមគ្នាហើយតំបន់ដែលខ្ញុំមានការចងចាំបំផុតនោះគឺរឿងប្រឈមមុខដាក់គ្នាដោយកងទ័ពកម្ពុជា និងថៃនៅតំបន់ប្រាសាទព្រះវិហារព្រំដែនកម្ពុជា-ថៃ។
ការប្រឈមមុខដាក់គ្នាយូរបានផ្ទុះជាសង្គ្រាម នៅពេលដែលទទួលបានព័ត៌មានភ្លាម សុខា បានដោះស្រាយបញ្ហា ដោយសុំធ្វើដំណើរតាមឡានរបស់លោក ហេង ស៊ីនិត្យ អ្នកថតរូបឱ្យភ្នាក់ងារ AP ប្រចាំក្រុងភ្នំពេញ ពួកយើងបានចាកចេញពីការិយាល័យដោយបន្ទាន់បំផុត។
ក្នុងសម្លៀកបំពាក់បែបធ្វើការក្នុងការិយាល័យ និងស្បែកជើងកែង មានថ្មកាមេរ៉ាតែ ១ ដុំគ្មានឆ្នាំងសាកថ្ម អ្នកទាំងនោះទទូចឱ្យប្រញាប់ ដោយមិនមានពេលឈប់នៅផ្ទះរបស់ខ្ញុំដើម្បីរៀបចំសម្ភារសម្រាប់យកទៅធ្វើការ។
ខ្ញុំមិនចាប់អារម្មណ៍ទេ នៅពេលដែលយើងឈប់នៅមុខផ្ទះរបស់លោក សុខា ប៉ុន្តែភាពជាក់ស្ដែងគឺទៅយកគាត់ជួយ។ យើងបានចំណាយពេលបើកឡានពេញ ១ យប់ ហើយរកកន្លែងគេងដោយចងអង្រឹងក្រោមដើមឈើនៅជើងភ្នំ មុនពេលចេញដំណើរបន្តទៀតទៅកាន់កំពូលភ្នំដែលមានភាពស្រអាប់ដែលគ្របដណ្ដប់លើប្រាសាទព្រះវិហារនៅពេលថ្ងៃរះ។
ទោះបីជាមានសម្លៀកបំពាក់មិនសមរម្យគ្រប់គ្រាន់នៅក្នុងខ្សែត្រៀមជួរមុខនៅកណ្ដាលព្រៃ ខ្ញុំបានត្រៀមខ្លួនក្នុងការប្រើកាមេរ៉ាដែលមានថ្មតែមួយដុំពេលនោះខ្ញុំក្លាយជាអ្នកយកព័ត៌មាន និងថតរូប។
នៅពេលមានភ្លៀងធ្លាក់ ភក់បានស្អិតជាប់ជិតស្បែកជើងកែងរបស់ខ្ញុំបាក់ខូច ខ្ញុំមិនបានត្អូញត្អែរសូម្បីម្តង នៅទីនោះ នៅពេលដែលបុរសទាំងនោះមុជទឹករួច និងស្លៀកពាក់ស្អាតបាតមករកខ្ញុំ ដើម្បីនាំទៅផឹកស្រាបៀរ។
ការអត់ធ្មត់ខ្ពស់របស់ខ្ញុំនៅក្នុងពេលដែលពួកគេនិយាយលែងកំប្លែងខ្លី ខ្ញុំត្រូវតែដឹងថា តើពួកគេមុជទឹកនៅកន្លែងណា នៅពេលដែលខ្ញុំមិនដឹងថាទៅមុជទឹកនៅទីណា ខកខានដុសធ្មេញ ៤ ថ្ងៃមកហើយនោះ។ លក្ខណៈដែលមិនឆេវឆាវរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានរកកន្លែងមុជទឹកឃើញ និងទទួលបានអំណោយជាដបសាប៊ូកូនក្មេង កន្សែង និងអាវពីលោក ស៊ីនិត្យ ពិតណាស់អាវនោះពណ៌ស (លោក ស៊ីនិត្យ ចូលចិត្តស្លៀកពាក់ពណ៌ស)។
ក្នុងចំណោមអនុស្សាវរីយ៍ដ៏អស្ចារ្យមានមេរៀនដ៏មានតម្លៃជាច្រើន និងជាដំបូងជាច្រើនរបស់ខ្ញុំ រូបថតទំព័រមុខរបស់ខ្ញុំ ព័ត៌មានស៊ើបអង្កេតលើកដំបូងរបស់ខ្ញុំការទទួលបានការជួយជាលើកដំបូងរបស់ខ្ញុំក្នុងអំឡុងពេលកុបកម្ម បាតុករវ័យក្មេងម្នាក់បានទាញខ្ញុំចេញពីផ្លូវដែលមានភ្នក់ភ្លើងកំពុងឆេះ មុនពេលគេនិយាយហ៊ឹមៗ ថាសុំទោសលោកស្រី ដោយលើកកណ្ដាប់ដៃ និងរត់ត្រឡប់ចូលទៅក្នុងហ្វូងមនុស្សវិញ។
បទពិសោធទាំងនេះបានបង្កើតមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃអាជីពរបស់ខ្ញុំ ហើយបន្ទាប់ពីរយៈពេលជិត ៥ ឆ្នាំដ៏អស្ចារ្យនៅកាសែតភ្នំពេញប៉ុស្តិ៍ ខ្ញុំបានបន្តក្លាយជាអ្នកឆ្លើយឆ្លងព័ត៌មានបរទេសដែលនិយាយអំពីសង្គ្រាម និងការរំលោភសិទ្ធិមនុស្សនៅមជ្ឈិមបូព៌ា។
ខ្ញុំបានត្រឡប់មកប្រទេសកម្ពុជាវិញដើម្បីមកលេងផ្ទះទី ២ និងគ្រួសារទី ២ របស់ខ្ញុំជារៀងរាល់ឆ្នាំចាប់តាំងពីពេលនោះមកហើយខ្ញុំមិនដែលខកខានឱកាសជួបជុំគ្នាជាមួយក្រុមការងារបុរសៗ និងចងចាំអនុស្សាវរីយ៍ដ៏អស្ចារ្យទាំងនោះទេ។
ប៉ុន្តែនៅឆ្នាំនេះ ចំពេលមានការហាមឃាត់ការធ្វើដំណើរដោយសារវិបត្តិកូវីដ ១៩ ដែលរារាំងខ្ញុំមិនឱ្យនៅទីនោះដោយផ្ទាល់ យើងបានខកចិត្តដោយការបាត់បង់មិត្តជាទីស្រឡាញ់របស់យើងឈ្មោះ សុខា ដែលត្រូវបានទទួលមរណភាពធ្វើឱ្យឃ្លាតពីក្រុមគ្រួសារទាំងវ័យក្មេង ដោយសារជំងឺមួយរំពេច។
ខណៈពេលយើងទាំងអស់គ្នានឹកគាត់ជាទីបំផុត គាត់តែងតែរស់នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់យើងនៅក្នុងរឿងរ៉ាវរបស់យើង និងតាមរយៈអ្នកយកព័ត៌មានជាច្រើនដែលគាត់បានបង្រៀន និងបំផុសគំនិតដូចជាខ្ញុំដែរ។
បទពិសោធដែលខ្ញុំទទួលបាន និងមនុស្សដែលខ្ញុំបានជួបក្នុងពេលខ្ញុំនៅកាសែតភ្នំពេញប៉ុស្តិ៍មិនត្រឹមតែខ្ញុំក្លាយជាអ្នកកាសែតប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំក៏ជាមនុស្សម្នាក់ក្នុងចំណោមនោះផងដែរ។
ក្នុងនាមជាអ្នកសារព័ត៌មានវ័យក្មេងម្នាក់ដែលក្រឡេកមើលរូបថតដែលតុបតែងនៅនឹងជញ្ជាំងពីអ្នកឆ្លើយឆ្លងព័ត៌មានសង្គ្រាមដោយឆ្លុះបញ្ចាំងពីឱកាសម្តងម្កាលក្នុងការជ្រើសរើសការគិតរបស់អ្នកថតរូបល្បីល្បាញនៅក្នុងសង្គ្រាមគឺ លោក ធិម ផេក (Tim Page) ឬលោក អាល់ រ៉កកហ្វ (Al Rockoff) នៅពេលផឹកស្រាបៀរ ខ្ញុំមិនដែលនឹកស្រមៃថាខ្ញុំនឹងបន្តសរសេរប្រវត្តិខ្លួនឯងទេ។
ខ្ញុំនៅជួរមុខនៅពេលដែលលោក ហ្គាដាហ្វី (Muamar Gaddafi) ត្រូវបានចាប់ខ្លួន ហើយបានប្រាប់ពិភពលោកនៃការស្លាប់របស់គាត់នៅក្នុងប្រទេសលីប៊ី។ ខ្ញុំមានឯកសិទ្ធិក្នុងការចងក្រងឯកសារអំពីភាពធន់ និងការឈឺចាប់របស់ក្រុមគ្រួសារ និងអ្នកប្រយុទ្ធដែលបានជាប់នៅក្នុងសង្គ្រាមនៅប្រទេសស៊ីរី។
ខ្ញុំនៅទីនោះ នៅទីតាំងដ៏បរិសុទ្ធបំផុតនៃជំនឿយ៉ាហ្ស៊ីឌី នៅក្នុងប្រទេសអ៊ីរ៉ាក់ នៅពេលដែលក្រុមរដ្ឋអ៊ិស្លាមដណ្តើមកាន់កាប់ភូមិរបស់ពួកគេ ការចាប់ជំរិតសម្លាប់ និងបំផ្លាញសហគមន៍ទាំងមូល។
ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយសមិទ្ធផលដ៏អស្ចារ្យ និងអនុស្សាវរីយ៍ដែលគួរឱ្យគោរពរបស់ខ្ញុំគឺបានមកពីឆ្នាំដែលខ្ញុំបានចំណាយពេលនៅកាសែតភ្នំពេញប៉ុស្តិ៍៕ (ប្រែសម្រួល ដោយ រ៉ាស៊ី)
Tracey Shelton