កោះសូឡូម៉ុងចុះហត្ថលេខាលើកិច្ចព្រមព្រៀងសហប្រតិបត្តិការសន្តិសុខជាមួយក្រុងប៉េកាំង។
.jpg)
កាលខែមីនា នាយករដ្ឋមន្ត្រីអូស្ត្រាលីលោក ស្កុត ម៉ូរីសុន (Scott Morrison) បានអួតថា យុទ្ធនាការការទូតវ៉ាក់សាំងកូវីដ ១៩ របស់រដ្ឋាភិបាលលោកនៅបណ្ដាប្រទេសសមុទ្រប៉ាស៊ីហ្វិក បានរារាំង «ការលុកលុយ» របស់ចិនចូលក្នុងតំបន់នេះ។ ប្រមាណ ២ សប្ដាហ៍ បន្ទាប់ពីការលើកឡើងបែបនេះ កោះសូឡូម៉ុងបានប្រកាសថា ខ្លួនកំពុងត្រៀមចុះហត្ថលេខាលើកិច្ចព្រមព្រៀងសហប្រតិបត្តិការសន្តិសុខជាមួយក្រុងប៉េកាំង។
កិច្ចព្រមព្រៀងរបស់កោះសូឡូម៉ុងជាមួយប្រទេសចិន បានក្លាយជាបញ្ហាដ៏ធំមួយ សម្រាប់លោក ម៉ូរីសុន ខណៈពេលដែលលោកប្រឈមនឹងការបោះឆ្នោត នៅថ្ងៃសៅរ៍ខាងមុខនេះ។ ខណៈមានការបារម្ភថា កិច្ចព្រមព្រៀងនេះ នឹងអនុញ្ញាតឱ្យចិនបង្កើតវត្តមានកងទ័ពជើងទឹកនៅទីនោះ លោក ម៉ូរីសុន បានបើកខ្លួនឱ្យរងការរិះគន់ពីគូប្រជែង នៅពេលដែលលោកអះអាងថា លោកបានរារាំង «ការលុកលុយ»។
ដោយមិនគិតថា លទ្ធផលការបោះឆ្នោតអូស្ត្រាលី នឹងទៅជាយ៉ាងណា ភាពចម្រូងចម្រាសនេះ បានផ្ដល់ការភ្ញាក់រឭកទៅកាន់មហាអំណាចប៉ាស៊ីហ្វិកនេះ ឱ្យពិនិត្យមើលឡើងវិញអំពីរបៀប ដែលពួកគេធ្វើទំនាក់ទំនងជាមួយប្រទេសដទៃក្នុងតំបន់។
អ្នកវិភាគជាច្រើននិយាយថា គោលនយោបាយបោះជំនួយ ហើយមិនធ្វើអ្វីច្រើនក្រៅពីនេះរបស់ប្រទេសអូស្ត្រាលី នូវែលសេឡង់ និងអាមេរិក គឺមិនទំនងជាគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីបន្តរក្សាបណ្ដាកោះក្រីក្រទាំងនេះឱ្យនៅក្រោមឥទ្ធិពលរបស់ពួកគេទៀតទេ ខណៈប្រទេសចិន ផ្ដល់ជម្រើសទាក់ទាញជាងនេះ។
ទំនាក់ទំនងរបស់ចិនជាមួយបណ្ដាកោះប៉ាស៊ីហ្វិក គឺខុសពីទំនាក់ទំនងរបស់អូស្ត្រាលី ត្រង់ចំណុចថា ចិនមិនផ្ដោតលើការផ្ដល់ជំនួយតែមួយទេ ប៉ុន្តែក៏បានផ្ដោតលើការកសាងទំនាក់ទំនងពាណិជ្ជកម្ម និងសេដ្ឋកិច្ចផងដែរ។
គេសង្កេតឃើញថា ពាណិជ្ជកម្មរវាងចិន និងកោះតំបន់ប៉ាស៊ីហ្វិក កើនឡើងលើសពាណិជ្ជកម្មជាមួយអូស្ត្រាលី ចាប់តាំងពីឆ្នាំ ២០១៣ មក ដោយមានតែករណីលើកលែងតែ ១ គត់ គឺកោះប៉ាពូអាស៊ីនូវែលហ្គីណេ។
ក្នុងករណីកោះសូឡូម៉ុង ប្រទេសចិន ទទួលយក ៦៤,៤ ភាគរយ នៃការនាំចេញរបស់កោះនេះ ហើយ ៣៤,៤ ភាគរយ នៃការនាំចូលនៃកោះនេះ គឺមកពីប្រទេសចិន។ អូស្ត្រាលីបានទទួលយក ១,០៥ ភាគរយ នៃការនាំចេញប៉ុណ្ណោះ ហើយនាំចេញទៅវិញត្រឹមតែ ១៣,៥ ភាគរយប៉ុណ្ណោះ។ ការនាំចេញភាគច្រើនរបស់កោះនេះ គឺឈើ ត្រី រ៉ែអាលុយមីញ៉ូម និងប្រេងដូង។
ប្រទេសចិន ក៏បានដណ្ដើមតំណែងរបស់អូស្ត្រាលីជាអ្នកផ្ដល់ជំនួយ ក្នុងតំបន់ធំជាងគេ។ ជំនួយចម្បងរបស់ចិន គឺការផ្ដល់ប្រាក់កម្ចីសម្បទាន សម្រាប់ការអភិវឌ្ឍគម្រោងហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធធំៗ។ ការផ្ដល់ប្រាក់កម្ចីធំៗទាំងនេះ ក៏ជាមធ្យោបាយបើកផ្លូវ សម្រាប់សហគ្រាសចិនធំៗ ធ្វើការវិនិយោគនៅបណ្ដាកោះទាំងនេះ។
លើសពីនេះ ក្រុងប៉េកាំង ក៏ពូកែក្នុងការដាំដុះទំនាក់ទំនង តាមមធ្យោបាយដទៃទៀត ដូចជាការធ្វើទស្សនកិច្ច ដោយមេដឹកនាំជាន់ខ្ពស់ ការធ្វើពិធីរួមគ្នាដ៏ឱឡារិក និងការកោតសរសើរ ឬផ្ដល់ការគោរពទៅកាន់មេដឹកនាំនៃកោះទាំងនេះ។
សម្រាប់អូស្ត្រាលី ពួកគេគិតថា មធ្យោបាយតែ ១ គត់ ដែលនៅសល់ ដើម្បីឈ្នះចិន ក្នុងសង្គ្រាមឥទ្ធិពលនេះ គឺការការពារបណ្ដាកោះក្រីក្រទាំងនេះពីការរីករាលដាលនៃជំងឺកូវីដ ១៩។
នៅចុងឆ្នាំ ២០២០ ក្រុងកង់បេរ៉ា បានប្ដេជ្ញាចំណាយប្រាក់ ៥០០ លានដុល្លារអូស្ត្រាលី (ប្រមាណ $៣៥០ លាន) ទៅលើជំនួយវ៉ាក់សាំង សម្រាប់ប្រទេសនៅតំបន់អាស៊ីអាគ្នេយ៍ និងតំបន់ប៉ាស៊ីហ្វិក។ តែស្របពេលជាមួយគ្នានេះ ក្រុងប៉េកាំង ប្រកាសចែកចាយវ៉ាក់សាំងរបស់ខ្លួន ដើម្បីជួយដល់ «លទ្ធភាពទទួលបានវ៉ាក់សាំង និងតម្លៃសមរម្យនៅក្នុងប្រទេសកំពុងអភិវឌ្ឍន៍ រួមទាំងប្រទេសកោះប៉ាស៊ីហ្វិកផងដែរ»។
ចិនបានបំពេញការសន្យារបស់ខ្លួនបានលឿនជាង និងច្រើនជាងប្រទេសអូស្ត្រាលី ដែលធ្វើឱ្យមានការប្រើប្រាស់វ៉ាក់សាំងរបស់ចិនយ៉ាងលើសលប់ នៅបណ្ដាប្រទេសទាំងនោះ។ ស្របពេលជាមួយគ្នានេះដែរ ប្រទេសចិន បានផ្ដល់ប្រាក់កម្ចីយ៉ាងទូលំទូលាយ ដើម្បីជួយដោះស្រាយបញ្ហាសេដ្ឋកិច្ចប្រទេសទាំងនេះ ដែលរងផលប៉ះពាល់យ៉ាងខ្លាំងពីជំងឺកូវីដ ១៩៕
វីដេអូ៖
