លោក ប៊ិន ឆារ៉ាន់ ដែលជាជាងគំនូរចម្លាក់ស្មិតសូនរូបយ៉ាងមានទេពកោសល្យ។ រូបថត សហការី
ព្រៃវែងៈ នៅម្រាមដៃទាំងសងខាងប្រឡាក់ដោយដីឥដ្ឋស្អិតជាប់ដៃ ខណៈភ្នែកទាំងគូកំពុងធ្មេចបើកៗសម្លឹងមិនដាក់ភ្នែកទៅរកដីឥដ្ឋ ១ ដុំ ធំដែលគ្មានរូបរាងរហូតក្លាយជារូបមនុស្សសូនពីក្បាលមកត្រឹម ១ កំណាត់ខ្លួនដែលមើលទៅហាក់ដូចជាមុខមនុស្សមានជីវិតរស់រវើកញញឹមទៅរកលោក ប៊ិន ឆារ៉ាន់ ដែលជាជាងគំនូរចម្លាក់ស្មិតសូនរូបយ៉ាងមានទេពកោសល្យម្នាក់រស់នៅភូមិព្រៃដើមថ្នឹងទី២ ឃុំព្រៃដើមថ្នឹង ស្រុកស៊ីធរកណ្តាល ខេត្តព្រៃវែង។
លោក ប៊ិន ឆារ៉ាន់ បានរំឭកកាលពីនៅវ័យកុមារភាពថា លោកមានបងប្អូនចំនួន ៨ នាក់ (ស្រីម្នាក់) ជាកូនក្នុងគ្រួសារកសិករក្រីក្រមួយរស់នៅភូមិពោធិ៍ស្វាយមីង ឃុំអំពិលតាពក ស្រុក អូររាំងឪ ខេត្តត្បូងឃ្មុំ។ ដោយសារតែជីវភាពគ្រួសារក្រីក្រខ្លាំង និងមានបងប្អូនច្រើនរហូតដល់៨នាក់ផងនោះកាលពីនៅអាយុបាន៧ឆ្នាំលោក ប៊ិន ឆារ៉ាន់រៀនបានតែកន្លះថ្ងៃប៉ុណ្ណោះដោយទុកកន្លះថ្ងៃដើររើសអេតចាយ និងទទួលយកទឹកត្នោតពីគេរែកដើរលក់ដែលក្នុងមួយអំរែកៗមានបំពង់ទឹកត្នោតពី ១៤ ទៅជិត ២០ បំពង់ឯណោះ។ រហូតដល់វ័យ ១៥ ឆ្នាំទើប លោកប៊ិន ឆារ៉ាន់ សុំឪពុកម្តាយទៅបួសជាសាមណេរ នៅវត្តពោធិ៍ស្វាយមីង ស្ថិតនៅក្នុងភូមិកំណើតរបស់ខ្លួនរយៈពេល ២ វស្សាទើបបានសឹកវិញ។
លោក ឆារ៉ាន់ បន្តថា គួបជួនក្រោយសឹកពីព្រះសង្ឃមកក៏មានជាងគំនូរម្នាក់នៅគូរគំនូរព្រះពុទ្ធរូបក្នុងវត្តពោធិ៍ស្វាយមីង ដែលពេលនោះលោកបានសុំជាងគំនូរម្នាក់នោះហាត់រៀនគូរ និងដើរគូរគំនូរជាមួយគាត់នៅតាមវិហារវត្តអារាមនានាកាត់ពីស្រុកមួយទៅស្រុកមួយបានរយៈពេល ៣ ខែ ទើបសុំបែកចេញពីគ្រូហើយបានបបួលបងប្រុសបង្កើតរបស់លោក ២ នាក់ទៀត ដើរម៉ៅការគូរគំនូរតាមវត្តដោយខ្លួនឯងតែម្តង។ ប៉ុន្តែដោយចង់ពង្រឹងពង្រីកសមត្ថភាពពីជំនាញគំនូររបស់ខ្លួនឱ្យកាន់តែប្រសើរបន្ថែមទៀតនោះនៅឆ្នាំ ២០០៥ លោកបានមករាជធានីភ្នំពេញដើម្បីស្វែងរកសាលាគំនូររៀនបន្តទៀតតែជាអកុសលលោកបានត្រឹមតែលួចរៀនពីខាងក្រៅរបងនៃសាលារចនា (ក្បែរព្រះបរមរាជវាំង) តែប៉ុណ្ណោះ។
បើតាមលោកឆារ៉ាន់ បើទោះបានសិក្សា និងមានបទពិសោធខ្លួនឯងក្នុងការគូរគំនូរខ្លះៗក្តីក៏លោកគិតថា ចំណេះជំនាញផ្នែកគំនូរនេះ នៅមិនទាន់អាចយកប្រើការបាន ១០០ ភាគរយទេ ហេតុដូច្នេះហើយលោកបន្តស្វែងរកសិក្សាបន្តទៀតដោយមានការណែនាំពីស្ត្រីម្នាក់នៅខេត្តក្រចេះ ឱ្យទៅរៀនគូរដើម្បីពង្រឹងសមត្ថភាពបន្ថែមទៀតរយៈពេល ៦ ខែនៅខេត្តសៀមរាប។ នៅទីនោះលោកបានសិក្សាពីជំនាញគូរគំនូរ ផ្នែកចម្លាក់ឈើ ចម្លាក់ថ្ម សូនរូបពីដីជាដើមរហូតដល់លោកបែកគំនិតអភិវឌ្ឍខ្លួនចេះស្ទាត់តែម្តង។
លោក ប៊ិន ឆារ៉ាន់ បញ្ជាក់ថា ក្រោយលោកចេញពីសាលាវិចិត្រសិល្បៈឈ្មោះសាលារចនាមរតកខ្មែរនៅឯខេត្តសៀមរាបមកលោកបានទទួលម៉ៅការគូរគំនូរនៅវត្តព្រៃដើមថ្នឹង ក្នុងឃុំ ព្រៃដើមថ្នឹង ស្រុកស៊ីធរកណ្តាល ខេត្តព្រៃវែង ដែលនៅទីនោះហើយលោកបានចាប់ចិត្តស្រឡាញ់យុវតីម្នាក់ហើយបានរៀបការជាប្តីប្រពន្ធរហូតបង្កើតបានកូនប្រុសស្រីចំនួន ៤ នាក់ជាចំណងដៃផង ហើយលោកក៏បង្ហាត់បង្រៀនប្រពន្ធឱ្យចេះគូរគំនូរដូចលោកដែរ។
ក្នុងអំឡុងពេលស្ថានភាពជំងឺកូវីដ ១៩ រីករាលដាលខ្លាំងក្នុងឆ្នាំ ២០២០ កន្លងមក គឺលោកមិនបានចេញទៅគូរគំនូរនៅតាមវត្តអារាមទេ ដែលនៅពេលនោះហើយទើបលោកផុសគំនិតសូនរូប ឬឆ្លាក់រូបនៅផ្ទះតែម្តង។
លោកថ្លែងថា៖ «ខ្ញុំនៅតែផ្ទះអផ្សុកព្រោះខ្ញុំធ្លាប់តែធ្វើការដូច្នេះហើយខ្ញុំក៏មានគំនិតថា អ្វីដែលខ្ញុំបានរៀនកន្លងមក គឺខ្ញុំគួរតែបញ្ចេញស្នាដៃដើម្បីឱ្យបងប្អូនក៏ដូចជាកូនខ្មែរយើងបានស្គាល់ស្នាដៃខ្ញុំខ្លះ។ ពេលនោះខ្ញុំជ្រើសរើសវីរបុរសខ្មែរ ១ រូប គឺសម្តេចព្រះសង្ឃរាជ ជួន ណាត ជាបិតាអក្សរសាស្ត្រខ្មែរ ខ្ញុំសូនរូបពីដីឥដ្ឋហើយបង្ហោះហ្វេសប៊ុក ហើយមានអ្នកខមម៉ិនច្រើនថាឆ្លាក់រូបដូចមនុស្សនៅរស់ និងបានល្បីតៗគ្នាមក»។
ស្នាដៃរបស់លោកលោក ប៊ិន ឆារ៉ាន់។ រូបថត សហការី
លោក ប៊ិន ឆារ៉ាន់ និយាយថា សម្រាប់ជំនាញដែលលោកចេះចាំនៅក្នុងខ្លួនហើយកំពុងតែប្រើប្រាស់រាល់ថ្ងៃនេះមានដូចជាចេះគូរគំនូរទេសភាព គូរគំនូរនៅតាមវត្តអារាម និងគូរជាគំនូរផុសនៅតាមព្រះវិហារ ឆ្លាក់ឈើ ឆ្លាក់ថ្ម សូនរូប ស្មិតស្ពាន់។ ប៉ុន្តែជំនាញដែលលោកពិបាកធ្វើជាងគេគឺគំនូរមុខដូចហើយជំនាញមួយនេះបច្ចុប្បន្នមានអ្នកចេះតិចតូចណាស់។
ចំពោះគំនូរសូនរូបមុខដូច ១ កំណាត់ខ្លួនបើអតិថិជនកុម៉្មង់ឱ្យធ្វើពីស៊ីម៉ងត៍ ឬពីជ័រស្មាច់គឺយកថ្លៃ ៨០០ ដុល្លារ តែបើស្មិតរូបជាស្ពាន់ ឬជាប្រភេទឈើធ្នង់ និងឈើបេងថ្លៃ ៤ ពាន់ដុល្លារ។ បើជារូបមនុស្សមួយជំហរវិញហើយធ្វើពីជ័រ គឺលោកយកថ្លៃ ២ ពាន់ដុល្លារ តែបើជាស្មិតជាស្ពាន់មានតម្លៃពី ៨ ពាន់ទៅ ១ ម៉ឺនដុល្លារ (មួយជំហរមនុស្ស) និងប្រើពេលវេលាធ្វើប្រហែល ២ ខែទៅ ៣ ខែ (ស្ពាន់) ទើបរួចរាល់តែបើធ្វើពីជ័រ និងស៊ីម៉ង់ត៍រយៈពេលធ្វើតែ ១ ខែទេខណៈរូបពាក់កណ្តាលខ្លួនប្រើពេលពី ២០ ទៅ ៣០ ថ្ងៃ។
លោកថ្លែងថា៖ «នៅពេលខ្ញុំសូនចម្លាក់រូបអ្វីមួយខ្ញុំប្រើគំនិតច្នៃប្រឌិត ខ្ញុំប្រើអារម្មណ៍ស្រមើស្រមៃ ពោលគឺមុននឹងធ្វើដូចឃើញរូបពិតនៅ នឹងមុខតែម្តងរួម នឹងចិត្តស្ងប់ផង។ ម្យ៉ាងទៀតពេលខ្ញុំចាប់ផ្តើមឆ្លាក់អ្វីមួយគឺខ្ញុំមិនយកអារម្មណ៍រឿងលុយជាធំទេ តែគិតពីរឿងថ្វីដៃធ្វើយ៉ាងណាឱ្យស្នាដៃដែលចេញទៅមានមហាជនទទួលស្គាល់នោះហើយជាជោគជ័យរបស់ខ្ញុំ»។
បើតាមលោក វិចិត្រករ ឆារ៉ាន់ បច្ចុប្បន្នលោកកំពុងតែសូនរូបលោកប៊ិត រិចន័រ (Beat Richner) ធ្វើពីស្ពាន់ ១ កំណាត់ខ្លួនទម្ងន់ប្រមាណពី ៣០ ទៅ ៤០ គីឡូក្រាម ជាការចំណាយថវិការបស់លោកផ្ទាល់។ បន្ទាប់ពីធ្វើរួច គឺលោកនឹងយកទៅប្រគល់ជូនមន្ទីរពេទ្យគន្ធបុប្ផានៅរាជធានីភ្នំពេញ និងមន្ទីរពេទ្យគន្ធបុប្ផានៅខេត្តសៀមរាប។ បច្ចុប្បន្នលោកមិនទាន់មានថវិកាគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីទ្រទ្រង់អាជីពរបស់លោកឱ្យបានប្រសើរទេ ហើយបើបងប្អូនអតិថិជនមានបំណងជួយទ្រទ្រង់រក្សាកេរដំណែលចម្លាក់សិល្បៈ គឺគ្រាន់តែជួយជាវគំនូររបស់លោក ឬត្រូវការឱ្យលោកសូនរូបមុខដូចនោះក៏ជាការជួយរួមចំណែកដល់សិល្បៈវប្បធម៌គំនូរចម្លាក់ដែរ។
លោក ឆារ៉ាន់ បញ្ជាក់ថា ទៅថ្ងៃខាងមុខលោកនឹងបើកបង្រៀនជំនាញនេះទៅដល់ក្មេងៗជំនាន់ក្រោយហើយក្មេងៗឬយុវជនដែលមករៀនជាមួយលោក គឺលោកបង្រៀនដោយមិនយកលុយកាក់ពីអ្នករៀនឡើយ។ ការមិនយកថ្លៃឈ្នួលបង្រៀននេះដោយសារលោកគិតថា ចង់ឱ្យកូនខ្មែរជំនាន់ក្រោយរក្សាកេរដំណែលជំនាញចម្លាក់គំនូររបស់ខ្មែរ៕
