ភេសជ្ជៈ និងប្រេងរឹតពីរុក្ខជាតិ ដែលផលិតឡើងគ្មានជាតិគីមី។ រូបថត Herbal Kulen
សៀមរាប: ស្ថិតនៅក្នុងទីក្រុងបុរាណនៃខេត្តសៀមរាប នៅចន្លោះប្រាសាទបេងមាលាប្រវត្តិសាស្ត្រ និងភ្នំគូលែន សហគ្រិនស្ត្រីឈ្មោះ អ៊ុន សុផារី ហៅ ផារី បានច្នៃផលិតផលកសិកម្មគ្មានជាតិគីមី ដែលដាំដុះនៅលើដីចម្ការក្បែរជើងភ្នំគូលែនបានផលិតផលិតផលប្រេងរឹត តែស្លឹកគ្រៃ ប្រេងស្លឹកគ្រៃ និងស្រាជីនរុក្ខជាតិ។
ចំណង់ចំណូលចិត្តរបស់អ្នកស្រី ផារី ក្នុងការបំប្លែងរុក្ខជាតិទៅជាភេសជ្ជៈ និងប្រេងរឹតកើតមានតាំងពីកុមារភាព ជាមរតកដ៏មានតម្លៃពីជីតាអ្នកស្រី។ ខណៈពេលដែលមិនមានឱកាសរៀនដោយផ្ទាល់ពីជីតាផ្ទាល់ អ្នកស្រីបានសិក្សាស្រាវជ្រាវដោយខ្លួនឯង។ អ្នកស្រី ផារី ដែលមានដើមកំណើតពីខេត្តកំពត បានធ្វើកសិកម្មប្រកបដោយនិរន្តរភាព គឺជាសហគ្រិនស្ដ្រី ដែលបង្កើតរបរអាជីវកម្មផង រកទីផ្សារផង និងលក់ខ្លួនឯងផងបាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមធ្វើតែជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ បន្ទាប់មក ខ្ញុំធ្វើប្រេងស្លឹកគ្រៃ សម្រាប់រឹត និងថ្មីៗនេះខ្ញុំបានផលិតស្រាជីនដោយប្រើប្រាស់គ្រឿងផ្សំនៅក្នុងចម្ការខ្លួនឯងស្រាប់»។
ចម្ការរបស់អ្នកស្រី ផារី មានដំណាំជាច្រើន ចាប់តាំងពីដើមស្លឹកគ្រៃ រមៀត ខ្ញី ក្រូច និងម្រះព្រៅ។ អ្នកស្រីបានឱ្យដឹងថា តែស្លឹកគ្រៃ ផលិតឡើងពីស្លឹកគ្រៃ ខ្ញី រមៀត ផ្កា ដោយអ្នកស្រីបានបង្កើតជា ៣ រសជាតិ សម្រាប់ជាប្រយោជន៍មួយចំនួន ដែលអ្នកស្រីអះអាងថា មួយប្រភេទសម្រាប់ជួយប្រព័ន្ធរំលាយអាហារ និងប្រភេទទី២ សម្រាប់ជួយដល់សរសៃប្រសាទ (ជំនួយដំណេក) ក៏ដូចជាមួយប្រភេទទៀត ដែលលាយផ្កាឡាវេនឌ័រពីបារាំងសម្រាប់ជួយដល់សរសៃឈាម។ នៅពេលដើមស្លឹកគ្រៃសម្រាប់ផលិតជាតែកាន់តែជោរជន់ និងមិនមានទីផ្សារ អ្នកស្រី ក៏មានគំនិតកែច្នៃស្លឹកគ្រៃទាំងនោះជាប្រេងលាបរឹត ប្រេងម៉ាស្សា និងថ្នាំបាញ់មូសផ្សេងៗទៀត។
អ្នកស្រី ផារី ប្រាប់ ភ្នំពេញ ប៉ុស្ដិ៍ថា៖ «ក្រៅពីការផលិតប្រេងលាបរឹត ប្រេងម៉ាស្សា និងថ្នាំបាញ់មូស ពេលនេះ ខ្ញុំកំពុងតែផលិតប្រេងកូឡាស្លឹកគ្រៃ សម្រាប់លាបកុំឱ្យមូសខាំ និងសត្វទិចជាដើម»។
ដោយសារតែទីផ្សារនៅតូច និងការផលិតនៅតិច សហគ្រិនស្ដ្រីរូបនេះ ទើបសម្រេចចិត្ដដាក់ផលិតផលថ្មីគឺស្រាជីន លក់នៅលើទីផ្សារ ទោះបីជាអ្នកស្រីបានផលិតវាជាច្រើនឆ្នាំមកហើយយ៉ាងណាក៏ដោយ។ អ្នកស្រី ផារី ឱ្យដឹងថា បច្ចុប្បន្ន ស្រាជីន ត្រូវបានផលិតឡើង ៣០០ ដបក្នុង ១ ខែ ដែល ១ដបមានចំណុះកន្លះលីត្រ។ ស្រាជីន ត្រូវបានផលិតឡើងពីផលិតផលក្នុងស្រុក ដូចជា ដំណាំម្រះព្រៅ រមៀត ខ្ញី ខ្ញីព្រៃ ក្រវាញ ម្រេច ជាដើម និងគ្រឿងផ្សំតិចតួច ដែលត្រូវបាននាំចូល។
ការផលិតស្រាជីន ត្រូវបានធ្វើឡើងស្រដៀងទៅនឹងការបិតស្រាអង្ករ ដោយអ្នកស្រីត្រូវត្រាំគ្រឿងផ្សំចំនួន ២ សប្ដាហ៍ និងបិតទៅតាមមុខនីមួយៗ ទើបលាយចូលគ្នា និងបិតម្ដងទៀត។
នៅ ស្រីពៅ រំពឹងឈ្នះមេដាយមាស។ រូបថត សហការី
ម្ចាស់ចម្ការក្បែរជើងភ្នំគូលែនរូបនេះ បានឱ្យដឹងថា ដំណាំរបស់អ្នកស្រី ត្រូវបានដាំដោយមិនប្រើប្រាស់ជីគីមី និងមិនផ្ដួលរំលំឈើធំៗណាមួយដើមឡើយ ដែលការដាំដំណាំរុក្ខជាតិគ្រឿងផ្សំទាំងនោះត្រូវបានធ្វើឡើងនៅតាមចន្លោះដីទំនេរ។ ជីធម្មជាតិ ត្រូវបានធ្វើឡើងពីអាចម៍គោដែលអ្នកស្រីចិញ្ចឹមខ្លួនឯង ក៏ដូចជារុក្ខជាតិ ដែលត្រូវបានចម្រាញ់រួច។
អ្នកស្រី ផារី បាននិយាយថា ជាមួយប្រជាពលរដ្ឋក្នុងសហគមន៍ អ្នកស្រី ព្យាយាមបញ្ចុះបញ្ចូលពួកគេឱ្យដាំដំណាំដោយមិនប្រើប្រាស់សារធាតុគីមីនៅលើដីរបស់អ្នកស្រី។ ប៉ុន្ដែអ្នកភូមិហាក់គ្មានទំនុកចិត្ដទៅលើការដាំដុះដោយមិនប្រើសារធាតុគីមីទេ។
អ្នកស្រីបញ្ជាក់ថា៖ «ភាគច្រើន ពួកគាត់មិនសហការទេ ដោយសព្វថ្ងៃនេះ មានតែ ២ គ្រួសារប៉ុណ្ណោះ ដែលធ្វើឱ្យយើងដោយទទួលប្រាក់ខែ។ អ្នកដទៃទៀត អះអាងថា បើអត់ប្រើគីមី ទិន្នផលនឹងមិនបានច្រើនឡើយ។ ដូច្នេះ ពួកគេមិនព្រមសហការឡើយ»។
អ្នកស្រីបន្ដថា អ្នកស្រីចង់ឱ្យអ្នកភូមិដាំម្រះព្រៅ សម្រាប់ការផលិតជាប្រេងម្រេះព្រៅ។ ប្រេងស្លឹកគ្រៃសម្រាប់លាបរឹត ដែលមានតម្លៃ ១ លីត្រ ជាង ១០០ ដុល្លារនេះ មានការពេញនិយមចំពោះអតិថិនវ័យចំណាស់សម្រាប់បំបាត់អាការឈឺដៃឈឺជើង។ ចំពោះស្រាជីន អ្នកស្រីបោះដុំទៅហាងនៅក្រុងសៀមរាប និងរាជធានីភ្នំពេញ ដូចជា ម៉ាត ហាងស្រា និងផ្សារទំនើបអ៊ីអន។ ដូចគ្នាដែរ ផលិតផលតែ ក៏ត្រូវបានអ្នកស្រីបោះដុំទៅតាមហាង ដែលពួកគេលក់រាយបន្ដសម្រាប់អ្នកនិយមផលិតផលក្នុងស្រុក។
អ្នកនាង នេត្រ សុបញ្ញា អ្នកគ្រប់គ្រងហាង KHLA Spice ខេត្តសៀមរាប បានចាប់ផ្ដើមលក់ស្រាជីន Herbal Kulen Gin កាលពី ១ ឆ្នាំមុន។ ថ្វីដ្បិតតែតម្លៃរបស់វាខ្ពស់ជាងបន្តិចបើធៀបនឹងផលិតផលនាំចូលក៏ដោយ ក៏អ្នកនាងបានឃើញមានការកោតសរសើរកាន់តែច្រើនឡើង ក្នុងចំណោមអតិថិជនសម្រាប់ការគាំទ្រផលិតផលក្នុងស្រុក។
អ្នកនាងប្រាប់ ភ្នំពេញ ប៉ុស្ដិ៍ថា៖ «ស្រាជីននេះមានការគាំទ្រដោយសារតែរសជាតិពិសេសដែលកើតចេញពីការរួមបញ្ចូលគ្រឿងផ្សំស្រស់ៗ និងប្រភពក្នុងស្រុកជាច្រើន»។ អ្នកស្រីផារី ទទួលស្គាល់ថា ផលិតផលក្នុងស្រុក ដូចជា ស្រាជីន ដែលសរសេរភាសាខ្មែរច្រើននៅលើដប ហាក់មិនទាន់មានទីផ្សារទូលំទូលាយនៅឡើយ។
អ្នកស្រីនិយាយថា៖ «មានតែអ្នកចង់សាកចង់ភ្លក្សរសជាតិថ្មី ហើយណាមួយស្រាជីនរាងខ្លាំងដែររហូតដល់ ៤០ ដឺក្រេ។ ភាគច្រើន នៅតាមសណ្ឋាគារធំៗ ពួកគាត់ជួយលើកតម្កើងផលិតផលក្នុងស្រុក ដោយប្រើប្រាស់ស្រាជីននេះជាភេសជ្ជៈក្រឡុកទទួលស្វាគមន៍ភ្ញៀវ(Welcome Drink) និងភ្ញៀវបរទេស ដែលចង់ស្គាល់ផលិតផលក្នុងស្រុក»។
អ្នកស្រី រំពឹងថា នាពេលដ៏ខ្លីខាងមុខ ផលិតផលស្រាជីនអ្នកស្រុកគូលែន នឹងអាចផលិតដល់ប្រមាណ ១ ពាន់ដបក្នុង ១ ខែ ដោយឆ្ពោះទៅគោលដៅទីផ្សារធំជាងនេះ។
សកម្មភាពការដឹកទំនិញយកទៅដាក់ក្នុងយន្តហោះ។ហុង មិនា
ជាសិប្បកម្មធ្វើដោយដៃ ចាប់តាំងពីការដាំដុះ ប្រមូលផល ហាន់ រហូតដល់បិត អ្នកស្រី សុផារី ទទួលស្គាល់ថា វាជួបបញ្ហាច្រើនដែរ។ វាត្រូវការពេលវេលា ដើមទុន និងទទួលទិន្នផលបានតិចត្រឹមតែ ១៥ លីត្រក្នុងការបិតស្រាម្ដង ខណៈប្រេងស្លឹកគ្រៃពិបាករកទីផ្សារ ដោយសារនៅកម្ពុជាមិនសូវពេញនិយម និងមានតម្លៃខ្ពស់។
អ្នកស្រី ផារី លើកឡើងថា៖ «ដើម្បីទទួលបានប្រេងស្លឹកគ្រៃសុទ្ធ ១ លីត្រ យើងត្រូវចម្រាញ់ស្លឹកគ្រៃប្រមាណ ១០ ឆ្នាំងឯណោះ ខណៈ ១ ឆ្នាំង ៥០គីឡូក្រាម ទទួលបានប្រេងតែ ១០០ មីល្លីលីត្រប៉ុណ្ណោះ។ នេះជាមូលហេតុដែលប្រេងស្លឹកគ្រៃមានតម្លៃខ្ពស់ជាងប្រេងនាំចូលពីប្រទេសជិតខាង»។
មួយវិញទៀត ទីផ្សារក៏ជាកត្ដាលំបាកសម្រាប់ផលិតផលក្នុងស្រុករបស់អ្នកស្រី សុផារី ផងដែរ ដោយអ្នកស្រីអះអាងថា អ្នកលក់បន្ដត្អូញត្អែរថា ភាគច្រើនផលិតផលក្នុងស្រុកលក់មិនសូវដាច់ ខណៈអតិថិជនមួយចំនួនរអ៊ូថា ផលិតផលទាំងនេះមានតម្លៃថ្លៃ។
ម្ចាស់ស្រាជីន Herbal Gin ដែលទទួលបានអាជ្ញាប័ណ្ណពាណិជ្ជកម្មត្រឹមត្រូវរូបនេះ បានពន្យល់ថា៖ «ខ្ញុំប្រាប់ពួកគាត់ថា ដោយសារការផលិតរបស់ពួកយើងមានចំនួនតិច តែទទួលបានគុណភាពខ្ពស់ជាងការផលិតដោយម៉ាស៊ីនឧស្សាហកម្ម»។
អ្នកស្រីឱ្យដឹងថា ស្រាជីន ១ ដបកន្លះលីត្រ មានតម្លៃលក់រាយ ២២,៥០ ដុល្លារ ខណៈតែ ៣ ប្រភេទមានតម្លៃ ២ ម៉ឺនរៀល ១ កញ្ចប់ទម្ងន់ ៥០ ក្រាម។ អ្នកស្រីក៏មានគម្រោងស្វាគមន៍ភ្ញៀវមកទស្សនាកសិដ្ឋានសម្រាប់ដំណើរទេសចរណ៍ ភ្លក្សភេសជ្ជៈ ក៏ដូចជាការស្នាក់នៅកសិដ្ឋានរួមជាមួយនឹងសកម្មភាពដើរលេងនៅភ្នំគូលែនផងដែរ៕
