លោក គឹម នី ពេលកំពុងបង្រៀនសិស្សនៅខេត្តតាកែវកន្លងមក ។ រូបថត សហការី
តាកែវៈ កុមារា គឹម នី ក្នុងវ័យទើបតែ ៧ ខែមិនដឹងថា មានជំងឺអ្វីស្រាប់តែជើងទាំងគូរបស់គេចាប់ផ្តើមស្វិតទន់រហូតដើរលែងរួចកម្រើកលែងបានហើយ មិនតែប៉ុណ្ណោះម្តាយរបស់គេក៏មានជំងឺស្លាប់ចោលទៀត។ ក្រោយអត់ពីម្តាយទៅ គឹម នី និងបងស្រីបង្កើតរបស់គេ ២ នាក់ទៀតគិតថា នៅសល់ឪពុកម្នាក់ទៀតគ្រាន់ជាទីពឹង ប៉ុន្តែក្តីសង្ឃឹមនោះហាក់គ្រាន់តែជាសុបិនអាក្រក់ប៉ុណ្ណោះ ព្រោះឪពុកបានយកប្រពន្ធថ្មីហើយបានចុះចោលពួកគេឱ្យរស់នៅតែលតោលយ៉ាងវេទនាបំផុតនៅក្នុងផ្ទះដែលស្ទើរតែខ្យល់បក់រលំជាមួយជីដូនជរា។
ដោយសារតែខ្លួនធ្លាប់ឆ្លងកាត់ភាពលំបាកវេទនាព្រាត់ប្រាស់ម្តាយឪពុក ទើបកូនកំព្រារូបនេះបានតស៊ូរៀនសូត្រទាំងលំបាករហូតក្លាយជាគ្រូស្ម័គ្រចិត្តបង្រៀនដល់ក្មេងៗនៅជនបទជិត ៤០០ នាក់ ក្នុងភូមិព្រៃស្បាត ឃុំត្រពាំងធំខាងជើង ស្រុកត្រាំកក់ ខេត្តតាកែវ ដោយមិនយកប្រាក់ឡើយ។
សូរសំឡេងដែលម្តងឮខ្លាំង ម្តងឮខ្សោយតាមទូរស័ព្ទដែលស្តាប់ទៅហាក់ដូចនៅបង្កប់ទុក្ខសោកក្នុងអារម្មណ៍នៅឡើយនោះ បុរសពិការជើងនៅតែលើរទេះរុញវ័យ ៤០ ឆ្នាំរូបនេះ បានប្រាប់ ភ្នំពេញ ប៉ុស្តិ៍ថា លោកមានបងប្អូនបង្កើតចំនួន ៣ នាក់ (ស្រី ២ នាក់) ដោយលោកជាកូនពៅហើយបច្ចុប្បន្នកំពុងរស់នៅភូមិព្រៃស្បាត ឃុំត្រពាំងធំខាងជើង ក្នុងស្រុកត្រាំកក់ខេត្តតាកែវ។
លោកបានរៀបរាប់ពីប្រវត្តិដើមត្រួសៗពីការធ្លាប់រស់នៅជុំគ្រួសារក្នុងភូមិបឹងឈូក សង្កាត់គីឡូម៉ែត្រលេខ ៦ ខណ្ឌឫស្សីកែវ រាជធានីភ្នំពេញថា មានពេលមួយ ម្តាយរបស់លោកបានធ្លាក់ខ្លួនឈឺធ្ងន់ក៏ត្រូវបានសាច់ញាតិនាំយកទៅព្យាបាលនៅឯស្រុកកំណើតក្នុងឃុំ-ស្រុកកំពង់លាវ ខេត្តព្រៃវែង ជាទីដែលលោក គឹម នី ក៏បានកើតនៅទីនោះដែរ។ បន្ទាប់មកដោយសារតែស្ថានភាពជំងឺរបស់ម្តាយលោកចេះតែឈឺធ្ងន់ឡើងៗ សាច់ញាតិក៏បានបញ្ជូនម្តាយរបស់លោកមករស់នៅរាជធានីភ្នំពេញវិញក្នុងអំឡុងឆ្នាំ ១៩៨១ ក្នុងពេលលោកទើបមានអាយុបាន ៧ ខែ។
ទោះជាពេលនេះ លោក គឹម នី មានអាយុ ៤០ ឆ្នាំក៏ដោយ ក៏ប៉ុន្តែបើស្តាប់សំឡេងតាមទូរស័ព្ទអាចបញ្ជាក់បានថា ក្នុងអារម្មណ៍របស់លោកហាក់នៅតែដក់ជាប់នូវក្តីទុក្ខសោក និងភាពលំបាកវេទនាមិនរសាយឡើយ។ កំពុងនិយាយរំឭកដល់រឿងទុក្ខសោកនេះ ស្រាប់បាត់សំឡេងរបស់លោក គឹម នី មួយភ្លែតរួចក៏ជំនួសមកវិញដោយសំឡេងអួលដើមកថា ក្រោយពីអ្នកម្តាយរបស់លោកស្លាប់មិនបានប៉ុន្មានថ្ងៃផង ឪពុកលោកក៏មានស្រីថ្មី ហើយដាច់ចិត្តចុះចោលរូបលោក និងបងស្រីលោក ២ នាក់ទៀត ដោយគ្មានអាឡោះអាល័យបន្តិចណាឡើយ ដោយសុខចិត្តទុកពួកលោកឱ្យរស់នៅយ៉ាងវេទនាជាទីបំផុត។
លោក គឹម នី ថ្លែងថា៖ «គ្រានោះពួកខ្ញុំត្រូវរស់នៅយ៉ាងលំបាកវេទនាត្រូវក្លាយជាកុមារកំព្រាគ្មានទីពឹងហើយបានរស់នៅជាមួយលោកយាយបង្កើត [ខាងឪពុក] ដែលចាស់ជរា ហើយថែមទាំងមានជំងឺទៀត។ ពេលនោះខ្ញុំ និងបងស្រីខ្ញុំរស់នៅយ៉ាងលំបាកតោកយ៉ាកស៊ីអត់ស៊ីឃ្លានរកអ្វីប្រៀបពុំបានឡើយ ព្រោះយាយជរាហើយពួកខ្ញុំក៏នៅតូចៗទៀត។ ខ្ញុំពិការហើយត្រូវឪពុកបោះបង់ចោលឱ្យនៅកំព្រាហើយក្រីក្រទៀត។ ពេលខ្លះខ្ញុំពិតជាមិនចង់រំឭកពីប្រវត្ដិហ្នឹងសោះព្រោះវាទាក់ទងនឹងសម្ពាធផ្លូវចិត្តខ្ញុំខ្លាំងមែនទែន»។
យ៉ាងណាក៏ដោយ បើតាមលោក គឹម នី ពេលលោកចម្រើនវ័យបានអាយុ ៥ ឆ្នាំ លោកបានចូលរៀននៅសាលាបឋមសិក្សាបឹងឈូក ហើយត្រូវចំណាយពេលអស់ជាច្រើនម៉ោងដោយរំកិលនឹងគូទផង វារផង ដើម្បីទៅសាលារៀនក្នុងចម្ងាយផ្លូវជាង ៣ គីឡូម៉ែត្រ។
ក៏ប៉ុន្តែដោយមើលឃើញពីភាពលំបាករបស់លោកបែបនេះ ទើបមិត្តរួមថ្នាក់មួយចំនួនដែលមានកង់ជិះទៅសាលារៀន ក៏ឈប់កង់ហើយចាប់លើកលោកដាក់លើរានកង់ឌុបទៅសាលារៀន។ តែចៃដន្យលោកអង្គុយមិនជាប់ក៏ធ្លាក់បាក់ឆ្អឹងដៃ និងជើងថែមទៀត។ លោកថា៖ «ឆ្អឹងរបស់ខ្ញុំស្រួយណាស់ឱ្យតែធ្លាក់ពីទីខ្ពស់ត្រឹមតែ ១ ម៉ែត្រក៏ត្រូវបាក់ដែរ»។
លោកបញ្ជាក់ថា កាលពីលោកនៅរៀន គឺលោកបាក់ឆ្អឹងស្ទើរតែ ១ ឆ្នាំម្តង បើមិនបាក់ដៃក៏បាក់ជើងដែរ ពោលគឺបាក់ឆ្អឹងស្ទើរគ្រប់កន្លែងទៅហើយ ហើយលោកឆ្លងកាត់ការលំបាកវេទនារាប់មិនអស់ទេ។ ដោយឃើញរូបលោកពិបាកខ្លាំងពេកអ៊ំប្រុសរបស់លោកក៏បានយកលោកទៅចិញ្ចឹមតែម្នាក់ឯង ព្រោះថា គាត់គ្មានលទ្ធភាពចិញ្ចឹមក្មួយទាំង ៣ នាក់បានឡើយ ទើបធ្វើឱ្យលោកត្រូវរស់នៅបែកគ្នាពីបងស្រី ២ នាក់។
រីឯបងស្រីទាំង ២ នាក់ របស់លោកបានបង្ខំចិត្តឈប់រៀននៅអាយុ ១១ និង ១២ ឆ្នាំ ដើម្បីដើរស៊ីឈ្នួលធ្វើការឱ្យគេយកលុយមកផ្គត់ផ្គង់លោក ព្រោះពេលនោះគ្មានអ្នកជួយរកលុយចិញ្ចឹមប្អូន (លោក គឹម នី) ឡើយ។ចំណែករូបលោកវិញរៀនបានតែត្រឹមថ្នាក់ទី១០ ប៉ុណ្ណោះ ក៏ត្រូវបង្ខំចិត្តឈប់រៀនក្នុងអាយុ ១៥ ឆ្នាំ ដោយសារនៅថ្នាក់ទី១០ ខាងសាលារៀនតម្រូវឱ្យសិស្សទាំងអស់ផ្លាស់ប្ដូរថ្នាក់រៀនពីអគារជាន់ផ្ទាល់ដីទៅអគារជាន់លើដែលធ្វើឱ្យលោកពិបាកក្នុងការវារឡើងកាំជណ្តើរ។
លោក គឹម នី បានបន្ថែមថា មុននឹងលោកសម្រេចចិត្តឈប់រៀននោះ គឺលោកមានការសោកស្តាយយ៉ាងខ្លាំង ព្រោះវាខុសពីបំណងរបស់លោកដែលតាំងចិត្តខ្លួនឯងថានឹងខិតខំរៀនសូត្រក្រេបយកចំណេះដឹងឱ្យបានខ្ពង់ខ្ពស់ ព្រោះខ្លួនពិការបែបនេះមានតែចំណេះវិជ្ជាទេដែលអាចចិញ្ចឹមជីវិតបាន។ ជាមួយនឹងការស្ទាក់ស្ទើរនៃការសម្រេចចិត្តនាពេលនោះលោកបានអង្គុយមើលទៅថ្នាក់រៀនជាន់លើ ហើយភ្នែកសម្លឹងមើលបន្ទប់រៀនដោយក្តីសោកស្តាយ និងសែនតឹងទ្រូងបំផុត។ គ្រានោះលោកចេះតែគិតពិចារណាម្នាក់ឯងថា បើលោកនៅបន្តរៀនទៀតគឺត្រូវវារឡើងកាំជណ្តើរ ហើយបើរមៀលធ្លាក់មកក្រោមគឺលោកនឹងត្រូវបាក់ដៃជើងទៀតជាមិនខាន។
លោកថ្លែងថា៖ «ខ្ញុំសែនតឹងទ្រូងមែនទែននៅពេលឃើញមិត្តភក្តិដើរទៅសាលារៀនគេគ្រប់គ្នាជិះកង់ទៅសាលារៀនឆ្លងកាត់មុខផ្ទះខ្ញុំយើងឃើញបែបនេះអន្ទះសាចង់ទៅរៀនណាស់ ពេលខ្លះខ្ញុំស្រក់ទឹកភ្នែកនឹកតូចចិត្តតែម្នាក់ឯង»។
ក្រោយពីឈប់រៀនមកលោក គឹម នី គិតថា មិនដឹងជាទៅរៀនជំនាញអ្វីដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិតទៅថ្ងៃមុខ ព្រោះខ្លួនពិការជើងទាំង ២ មិនអាចទៅណាមកណាបានឆ្ងាយដូចគេឯងប៉ុន្តែជាសំណាងល្អនៅថ្ងៃ ១ ក្នុងឆ្នាំ ១៩៩៧ មានមិត្តភក្តិម្នាក់ដែលគាត់ធ្លាប់បានចូលរៀនវគ្គបណ្តុះបណ្តាលជនពិការនៅវត្តថាន់បានជូនលោកទៅសុំអង្គការឈ្មោះ ម៉ារីណូល ដើម្បីចូលរៀន។
ពេលនោះ ខាងអង្គការមានជំនាញច្រើនក្នុងកម្មវិធីបណ្តុះបណ្តាលជនពិការហើយលោកបានជ្រើសរើសយកជំនាញកុំព្យូទ័រ និងភាសាអង់គ្លេសដែលត្រូវរៀនរយៈពេល ១ ឆ្នាំពេញ ព្រោះលោកជាមនុស្សមាននិស្ស័យចង់ធ្វើការជាមួយនឹងប៊ិកសៀវភៅស្រាប់ ហើយក្នុងចំណោមសិស្សសរុប ១៥ នាក់ គឺលោកជាប់ចំណាត់ថ្នាក់លេខ ១។
ដោយសារតែខាងអង្គការមានកម្មវិធីមួយលើកទឹកចិត្តសម្រាប់សិស្សឆ្នើមក៏បានផ្តល់ការងារឱ្យលោកធ្វើដែលកាលនោះត្រឹមតែជាអ្នកវាយអត្ថបទធម្មតាប៉ុណ្ណោះ និងទទួលបានប្រាក់ខែ ៦០ ដុល្លារ ក្នុង ១ ខែ។
លោក គឹម នី បន្តទៀតថា លុះចាប់ពីឆ្នាំ ១៩៩៧ ដល់ឆ្នាំ ២០០០ ខាងអង្គការម៉ារីណូលមើលឃើញថា ភាសាអង់គ្លេសរបស់លោកអាចនិយាយ និងសរសេរបានប្រសើរហើយនោះ ខាងអង្គការក៏ដំឡើងតួនាទីឱ្យលោកធ្វើជាជំនួយការរដ្ឋបាលក្នុងអង្គការ។ បន្ទាប់ពីនៅត្រាំត្រែងយ៉ាងយូរក្នុងការងារជាជំនួយការនេះលោកបានលាឈប់ពីអង្គការម៉ារីណូលរួចទៅធ្វើការជាមួយអង្គការមួយទៀតផ្នែកថែទាំក្មេងៗផ្ទុកមេរោគអេដស៍វិញម្តង ប៉ុន្តែលោកមិនទាមទារប្រាក់ខែឡើយ លុះចប់អាណត្តិ ៧ ខែជាអ្នកស្ម័គ្រចិត្ត ទើបខាងអង្គការទទួលយករូបលោកឱ្យនៅធ្វើការបន្តទៀត។
នៅក្នុងឆ្នាំនោះហើយដែលលោកចាប់ផ្តើមចិញ្ចឹមក្មេងកំព្រា ក្មេងគ្រួសារក្រីក្រ ក្មេងដែលម្តាយឪពុកបែកបាក់គ្នា, ប្រើអំពើហិង្សាក្នុងគ្រួសារ ឬផឹកស្រាស្រវឹងខួប។ល។ ហើយលោកក៏គ្មានបានទទួលជំនួយពីអង្គការ ឬសមាគមណាមួយដែរគឺអាស្រ័យដោយសារភ្ញៀវទេសចរដែលមកឃើញហើយអាណិតលោក និងក្មេងៗតែប៉ុណ្ណោះ។
លោកបន្ថែមថា កាលនោះ ក្មេងៗដែលលោកចិញ្ចឹមមានចំនួនប្រមាណជា ៣០ នាក់ ហើយលោកបានជួលផ្ទះមួយសម្រាប់ពួកគេស្នាក់នៅហូបចុករហូតដល់ពេលខ្លះលោកជំពាក់បំណុលគេទៀតផង។លុះនៅឆ្នាំ ២០០៧ ដល់ឆ្នាំ ២០១២ លោកបានចាប់ចិត្តស្រឡាញ់នារីម្នាក់ និងរៀបការរួមរស់ជាមួយគ្នា។បន្ទាប់មកលោកបានបើកសាលាបង្រៀនភាសាអង់គ្លេសមួយនៅម្តុំផ្សារផ្សារប៉ាំងសី ស្ថិតក្នុងឃុំទួលអម្ពិល ស្រុកបសេដ្ឋ ខេត្តកំពង់ស្ពឺ។ នៅទីនោះលោកក៏បង្រៀនក្មេងមិនយកលុយដែរ ប៉ុន្តែការណ៍ដែលលោក និងប្រពន្ធកូនចេះតែរស់បានគឺអាស្រ័យដោយសារមិត្តភក្តិជាជនជាតិបរទេសមួយចំនួនដែលធ្លាប់រាប់អានលោកពីមុនចេះតែជួយផ្តល់ថវិកាខ្លះៗដល់លោក ហើយក៏ចេះតែទ្រទ្រង់បន្តការបង្រៀនរហូតមកដល់ឆ្នាំ ២០១៥។
លោក គឹម នី បានថ្លែងថា លោកស្ទើរតែនឿយណាយនឹងការបង្រៀននេះយូរឆ្នាំមកហើយ ណាមួយកាយសម្បទារបស់លោកមិនមាំមួនដូចគេផង ព្រោះថា ខ្លួនត្រូវដើរតួជាឪពុកក្មេងៗផង ជាអ្នកឧបត្ថម្ភផង ជាគ្រូបង្រៀន ជាអ្នកទំនាក់ទំនងផង ពោលគឺអ្វីៗទាំងអស់លោកធ្វើតែម្នាក់ឯង។
កូនសិស្សនៅខេត្តតាកែវកន្លងមក។ រូបថត សហការី
ដោយសារបែបនេះលោកក៏សម្រេចចិត្តនាំប្រពន្ធ និងកូនចំនួន ៤ នាក់ទៅរស់នៅស្រុកកំណើតខាងប្រពន្ធក្នុងភូមិព្រៃស្បាត ឃុំត្រពាំងធំខាងជើង ស្រុកត្រាំកក់ ខេត្តតាកែវវិញម្តង។នៅទីនោះក៏មិនបានស្ងប់សុខដែរ ព្រោះកូនៗរបស់អ្នកភូមិដឹងថាលោកជាគ្រូបង្រៀនភាសាអង់គ្លេសក៏អង្វរឱ្យលោកជួយបង្រៀនពួកគេបន្តទៀតតែត្រូវលោកបដិសេធជាច្រើនលើក។
ប៉ុន្តែដោយសារក្មេងៗចេះតែមកអង្វរលោកខ្លាំងពេកទើបលោកសម្រេចចិត្តចាប់ផ្តើមបង្រៀននៅថ្ងៃទី ៣ ខែមេសា ឆ្នាំ ២០១៥។ពេលនោះគ្មានក្តារខៀននិងទីកន្លែងរៀនបានសមរម្យទេគឺមានតែគ្រែ ១ ហើយលោកអង្គុយចំកណ្តាលគ្រែ រីឯក្មេងៗអង្គុយរៀននៅជុំវិញលោក។ ចំពោះការសរសេរវិញគឺប្រើតែជញ្ជាំងផ្ទះជំនួសឱ្យក្តារខៀនប៉ុណ្ណោះ។
លោកបន្តទៀតថា បើទោះជាគ្មានតុកៅអីក្តារខៀនសរសេរយ៉ាងនេះក្តី តែលោកសង្កេតឃើញថា ចំនួនក្មេងមករៀនភាសាអង់គ្លេសពី ១ ថ្ងៃ ទៅ ១ ថ្ងៃចេះតែកើនច្រើនឡើងៗទើបលោកសម្រេចចិត្តទៅបង្រៀននៅក្នុងរោងគោវិញម្តង ព្រោះមានទីធ្លាធំល្មម និងវែងដែលអាចដាក់ក្មេងៗបានច្រើននាក់។ ទោះជាលាយឡំនឹងក្លិនអាចម៌គោឆ្អេះឆ្អាបទឹកនោមគោយ៉ាងណាក្តីក៏លោករួមនឹងសិស្សចេះតែនាំគ្នាតស៊ូរៀន និងបង្រៀនទាំងគ្រូទាំងសិស្សទៅ។
នៅពេលនិយាយដល់ត្រង់នេះ លោក គឹម នី បានផ្លាស់ប្តូរពីសំឡេងក្រៀមក្រំមកបញ្ចេញសំឡេងត្រេកអរវិញថា៖ «ខ្ញុំហាក់ដូចជាមានភ័ព្វព្រេងសំណាងមាននិស្ស័យបុណ្យដែរ កំពុងតែអត់តុកៅអីអង្គុយក៏ស្រាប់តែមានកូនសិស្សរបស់ខ្ញុំម្នាក់ដែលឪពុករបស់គេបើកបង្រៀនភាសាអង់គ្លេសដែរនៅស្រុកត្រែងត្រយឹង តែគាត់ក្ស័យធនក៏លែងបង្រៀន។ ដូចនេះកូនរបស់គាត់ដែលរៀនជាមួយខ្ញុំបានទៅត្អូញត្អែរប្រាប់ឪពុកគេថា ខ្ញុំមានការខ្វះខាតតុកៅអី ពេលឪពុកឮអ៊ីចឹងក៏អាណិតនិងផ្តល់តុកៅអីដល់ខ្ញុំទើបខ្ញុំបានបង្រៀនបន្តទៀត»។
លោក គឹម នី លើកឡើងថា ក្រោយពីទទួលបានតុកៅអីធ្វើឱ្យលោកសប្បាយចិត្តរកអ្វីប្រៀបផ្ទឹមពុំបានទេ តែក្តីរីករាយនោះប្រែជាក្តីបារម្ភវិញដោយសារតែប្រទេសជួបនឹងវិបត្តិជំងឺកូវីដយ៉ាងខ្លាំង។ពេលនោះទូទាំងប្រទេសហាមមិនឱ្យមានការជួបជុំប្រមូលផ្តុំគ្នាហើយលោកបានបង្ខំចិត្តរំសាយសិស្សឈប់បង្រៀនមួយរយៈធំ។
ពេលនោះលោកបានអំពាវនាវតាមបណ្តាញសង្គមហើយមានយុវជនខ្លះបានឃើញក៏នាំគ្នាជួយចែករំលែកបន្តរហូតមានមិត្តភក្តិជាជនបរទេសមើលឃើញពីសកម្មភាពបង្រៀនរបស់លោក ពួកគេក៏នាំគ្នាផ្ញើប្រាក់មកជាបន្តបន្ទាប់ឱ្យលោកទិញតុកៅអីបន្ថែមដែលមានទាំងសប្បុរសជនក្នុងប្រទេសនិងក្រៅប្រទេសផងដែរ ជួយគាំទ្រលោក។
សប្បុរសជនទាំងនោះបានផ្តល់ជាថវិកាឱ្យលោកទិញស័ង្កសីយកមកជួសជុលរោងគោបិទបាំងធ្វើជញ្ជាំងប្រក់ដំបូលបានប្រសើរបន្ដិចតែក៏មិនស្អាតដែរគ្រាន់តែប្រសើរជាងមុន។ លោកបានបង្រៀនរយៈពេល ៨ ឆ្នាំមកហើយដោយគ្មានបានទទួលប្រាក់កម្រៃអ្វី ១ រៀលពីក្មេងៗទេ តែលោកធ្វើនេះគឺដើម្បីបំពេញសំណូមពររបស់ក្មួយៗក្នុងភូមិតែប៉ុណ្ណោះ។ ម្យ៉ាងទៀតលោកមិនចង់ទុកចំណេះដឹងដែលលោកមានចោលទទេៗឡើយ រួមទាំងពេលវេលាផង។
លោកថ្លែងថា៖ «ខ្ញុំខំធ្វើបុណ្យតាមរយៈបង្រៀនក្មេងៗដើម្បីឱ្យជាតិក្រោយកុំឱ្យអភ័ព្វដូចជាតិនេះទៀត។ព្រោះខ្ញុំយល់ថាការធ្វើបុណ្យធ្វើទានជាមួយចំណេះដឹងនេះវាមិនសាបសូន្យទេ។ណាមួយខ្ញុំចង់លះបង់ចូលរួមជាមួយការងារសង្គមដើម្បីតបស្នងដល់ទឹកដីកំណើតរបស់ខ្ញុំផង»។
លោក គឹម នី ពេលកំពុងបង្រៀនសិស្សនៅខេត្តតាកែវកន្លងមក។ រូបថត សហការី
បើតាមលោក គឹម នី បច្ចុប្បន្ននៅសាលារបស់លោកមានបង្រៀនជាភាសាអង់គ្លេស កុំព្យូទ័រ និងភាសាចិន ដែលមានបុរសជនជាតិចិនម្នាក់បានស្ម័គ្រចិត្តមកបង្រៀនដល់ក្មេង។ជាមួយគ្នានេះដែរ ក៏មានយុវជនយុវតី ២ នាក់ បានស្ម័គ្រចិត្តមកជួយបង្រៀនក្មេងៗដែរ។ ដោយសារតែលោកទទួលបានជំនួយជាថវិកាខ្លះពីប្រជាជនអង់គ្លេសក៏ធ្វើបានបន្ទប់ ១ សម្រាប់លោកគ្រូស្នាក់នៅ ហើយលោកគិតថា នឹងធ្វើបន្ទប់ ១ ទៀត សម្រាប់គ្រូជាស្ត្រីដើម្បីឱ្យគាត់ស្នាក់នៅបានសមរម្យ។ចំពោះក្មេងៗប្រុសស្រីដែលមករៀនបន្ថែមនៅសាលារបស់លោកមានចំនួន ៣២៥ នាក់ ដោយពួកគេខ្លះដើរមករៀន ខ្លះជិះកង់២-៣គីឡូម៉ែត្រឯណោះ។
ដោយឡែកនៅសាលារបស់លោកមានកម្មវិធីបង្រៀនកុំព្យូទ័រ ភាសាអង់គ្លេស ភាសាចិនចាប់ពីម៉ោង ៧ ព្រឹក រហូតដល់ម៉ោង ៧ យប់។សិស្សដែលមករៀនជាមួយលោក មានមកពីសាលាបឋមសិក្សាចំនួន ៥ និងអនុវិទ្យាល័យ ១ វិទ្យាល័យ ១ ផងដែរ។សិស្សទាំង ៣២ ៥នាក់នេះ មកពីឃុំចំនួន ២។
ទោះជាយ៉ាងណា លោកបានត្អូញត្អែរថា ពេលខ្លះលោកក៏បានជួបវិបត្តិថវិកាដែរ តែលោកខិតខំលក់សត្វក្ងាន សត្វព្រាបតាមអនឡាញបានលុយតិចតួចគ្រាន់ផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពគ្រួសារ ព្រោះលោកមានកូនដល់ទៅ៤នាក់ ក្នុងនោះមានស្រីម្នាក់ តែកូនប្រុសម្នាក់ស្វិតជើងដូចលោកមិនអាចដើរបានឡើយ។ រីឯកូនម្នាក់ទៀតស្ទើរតែស្វិតជើងដូចលោកដែរ តែដើរបានខ្លះ ហើយបើដួលបន្តិចក៏បាក់ឆ្អឹងដែរព្រោះឆ្អឹងគាត់ក៏ស្រួយដូចលោកដែរ។នេះជាជំងឺតំណពូជហើយលោកក៏មិនដឹងថាទៅថ្ងៃមុខ វាយ៉ាងម៉េចទៀតទេ តែលោកព្យាយាមរម្ងាប់អារម្មណ៍។
លោកបានឱ្យដឹងថា ពីមុនពេលមានសប្បុរសជនជួយ គឺលោកជិះតែរទេះបង្វិលកង់ដោយដៃទេ តែដោយមើលឃើញតាមរយៈហ្វេសប៊ុកក៏មានមិត្តភក្តិលោកម្នាក់ជាជនជាតិអង់គ្លេស បានទិញរទេះអគ្គិសនីផ្ញើមកឱ្យលោក តែឥឡូវនេះ រទេះនោះបានខូចអស់ហើយ។បន្តមកទៀតមានសប្បុរសជនជួយរទេះអគ្គិសនី ១ គ្រឿងទៀតដល់លោក ហើយបច្ចុប្បន្ននេះលោកកំពុងតែប្រើប្រាស់វាជាយានជំនិះដ៏សំខាន់ជាមធ្យោបាយជិះទៅបង្រៀន។
លោក គឹម នី បានបន្តទៀតថា៖ «កាលពីខ្ញុំនៅជិះរទេះបង្វិលគឺចង់ទៅណាមកណាមិនបានដូចចិត្តទេវារគើមៗដល់ខ្ញុំបានរទេះអគ្គិសនីថ្មីខ្ញុំត្រេកអរមែនទែន ព្រោះវាបានជួយការងារខ្ញុំច្រើនណាស់។ ខ្ញុំជួយកិច្ចការសង្គមបែបនេះដោយគិតថាប្រវត្តិខ្ញុំពីមុនជាក្មេងកំព្រារស់នៅស៊ីអត់ស៊ីឃ្លាន រីឯផ្ទះវិញខ្យល់បក់មកស្ទើរតែរំលំ អ៊ីចឹងហើយនេះជាមូលហេតុ។ខ្ញុំមិនចង់ឱ្យក្មេងៗមានប្រវត្តិដូចខ្ញុំទេ ខ្ញុំដាក់ឈ្មោះសាលាខ្ញុំថា (អាយស៊ីអាយឌូ)»។
បើតាមលោក គឹម នី ដីសាលានេះជាកម្មសិទ្ធិរបស់លោកផ្ទាល់និងមានទំហំដីក្បាល ២៧ ម៉ែត្រ បណ្តោយ ២០០ ម៉ែត្រ។ដីសាលានេះលោកទុកធ្វើជាសាលារហូតដល់អស់ជីវិត។ដោយសារតែមានសប្បុរសជនជួយឧបត្ថម្ភដល់សាលារបស់លោកជាហូរហែមកដល់ពេលនេះលោកសង់បានបន្ទប់បង្រៀនភាសាអង់គ្លេស ១ បន្ទប់ថ្នាក់ភាសាចិន ១ និងបន្ទប់ថ្នាក់កុំព្យូទ័រ ១ តែបន្ទប់ថ្នាក់រៀនទាំង៣នេះក្តៅណាស់ ព្រោះទាំងជញ្ជាំង និងដំបូលសុទ្ធតែហ៊ុមព័ទ្ធដោយស័ង្កសីហើយងាយនឹងខូចកុំព្យូទ័រទៀតផង តែទោះជាយ៉ាងណាក៏វាប្រសើរជាងមុនដែលអត់ទាំងជញ្ជាំងដំបូលក៏ធ្លុះធ្លាយដែរព្រោះខែខ្លះពេលក្តៅខ្លាំងលោកបានឱ្យសិស្សចេញពីបន្ទប់សិនព្រោះខ្លាចក្មេងៗដួលសន្លប់។
លោកលើកឡើងថា កន្លងមកខាងក្រុមហ៊ុនជីបម៉ុងបានជួយកុំព្យូទ័រ ២០ គ្រឿង ធុងសំរាម៧ និងកៅអីបង់អង្គុយ ១០ លោកជំទាវម៉ែន ចន្ដា ២០ គ្រឿងនិងបានបញ្ជូនក្រុមជាងសំណង់មកវាស់វែងដីក្នុងបរិវេណសាលាដែរ។ តែលោកមិនដឹងថា ទៅថ្ងៃមុខទៀតយ៉ាងណាទេ តែពេលនេះ វាគឺជាសញ្ញាមួយដល់លោកឱ្យកាន់តែមានក្តីសង្ឃឹមខ្លាំងឡើងៗដោយសារតែមួយរយៈនេះមានបងប្អូនសប្បុរសជនជួយជាក្តារខៀន ប៊ិកហ្វឺត អ៊ីចឹងលោកមិនសូវជាជួបបញ្ហាពិបាកដូចមុនទេ។ តែអ្វីលោកនៅជួបការលំបាកខ្លាំងគឺខ្វះបន្ទប់ទឹកដោយសារក្មេងៗមានជាង ៣០០ នាក់ ហើយបន្ទប់ទឹកបច្ចុប្បន្នមានតែ ១។
ចំពោះទឹកប្រើប្រាស់វិញលោកមិនជួបបញ្ហាទេ ព្រោះកាលពីឆ្នាំ ២០១៧ មានកូនខ្មែរនៅបរទេសម្នាក់គាត់បានស្ម័គ្រចិត្តមកបង្រៀនហើយពេលត្រឡប់ទៅវិញគាត់ប្រាប់ក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ក៏បានជួយជីកអណ្តូងទឹកឱ្យ ១ និងជួយធ្វើជាស៊ីទែនសម្រាប់ស្ដុកទឹកផង។ រីឯអគ្គសនិវិញត្រូវទិញពីក្រុមហ៊ុនឯកជនដែលក្នុង ១ ខែៗ ត្រូវបង់ថ្លៃអគ្គិសនីពី ២៥ ទៅជាង ៣០ ម៉ឺនរៀល ដែលលុយបង់ថ្លៃភ្លើងនេះលោកបានពីសប្បុរសជនជួយជាបន្តបន្ទាប់។ ប៉ុន្តែខែខ្លះលោកក៏ត្រូវបានគេផ្ដាច់ចរន្តអគ្គិសនីមិនឱ្យប្រើ ២-៣ ដងដែរ។
លោកបានរំពឹងថា ទៅថ្ងៃអនាគតបើចេះតែមានសប្បុរសជនជួយគឺលោកនឹងកែសម្រួលបន្ទប់រៀនឱ្យបានស្រួលបន្តិចដោយលោកសង្ឃឹមថា នឹងមានបងប្អូនសប្បុរសជនចាប់អារម្មណ៍ពីទីកន្លែងដ៏តូច ១ ដែលផ្តល់ចំណេះដឹងដល់ក្មេងៗមួយនេះ ហើយតាមរយៈសេចក្តីអំពាវនាវរបស់លោកនឹងបានដឹងដល់សប្បុរសជនទាំងនោះ។
លោក អ៊ុំ រិម មេឃុំត្រពាំងធំខាងជើង ក្នុងស្រុកត្រាំកក់ បានឱ្យដឹងថា ចំពោះសាលាបង្រៀនដែលមានគ្រូជាជនពិការជើងទាំង ២ គឺគាត់បានបង្រៀនក្មេងៗក្នុងភូមិមិនគិតថ្លៃអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ។ ដោយសារតែការងារជួយបង្ហាត់បង្រៀនរបស់គាត់ដោយស្ម័គ្រចិត្តនេះ បានទាក់ទាញដល់សប្បុរសជនជិតឆ្ងាយជួយឧបត្ថម្ភដល់គាត់ជាបន្តបន្ទាប់រហូតដំណើរការបានមកទល់បច្ចុប្បន្ន។ ការជួយបណ្តុះបណ្តាលដល់កូនៗអ្នកភូមិនូវចំណេះដឹងដូចជាភាសាអង់គ្លេស ជំនាញកុំព្យូទ័រ និងភាសាចិនបែបនេះ គឺជាកិច្ចការមួយជួយបង្កើនចំណេះឱ្យកាន់តែប្រសើរជាងមុនច្រើនណាស់។
លោកបន្តថា ឃុំត្រពាំងធំខាងជើង ក៏ដូចជាឃុំឯទៀតដែរ គឺជាតំបន់ជនបទដែលក្មេងត្រូវការចំណេះបំប៉នបន្ថែមក្រៅពីរៀននៅសាលារដ្ឋ ហើយបើមានសាលាបង្រៀនដោយស្ម័គ្រចិត្តបែបនេះលោកសប្បាយចិត្តណាស់ក្នុងនាមជាអាជ្ញាធរឃុំ។ លោកថ្លែងថា៖ «ខ្ញុំថាបើគាត់បង្រៀនគឺគាត់មានចំណេះដឹងហើយដូចជាជំនាញកុំព្យូទ័រ ខាងភាសាអង់គ្លេស និងភាសាចិនក្មេងៗចេញពីសាលារដ្ឋទៅពួកគេទៅរៀនបន្ថែមនៅសាលារបស់គាត់។ លោកគ្រូម្នាក់នេះ ជួយក្មេងៗបានច្រើនណាស់»៕
